தவிக்க வைத்த 'நூறு நாற்காலிகள்'

'அறம்' என்ற மையப் புள்ளியைச் சுற்றிச் சுழலும் ஒவ்வொரு கதையும் வெவ்வேறு வித தாக்கத்தை ஏற்படுத்துகிறது. இந்தக் கதையைப் படித்து முடிப்பதற்குள் பலநூறு பரிமாணங்களை நானே எடுத்துவிட்டிருக்கிறேன். சொல்லிப் புரிய வைக்க முடியாத அளவுக்குச் சிந்தனைகள் வெவ்வேறு திசைகளில் பிரயாணித்தது.

எல்லாச் சிந்தனைகளை அலசிப் பார்த்ததிலிருந்தும் என்னுடைய வாழ்வியல் அனுபவங்களின் நினைவுகளிலிருந்து தேடிப் பார்த்ததிலிருந்தும் தெரிந்து கொண்ட விஷயம், நான் இப்படியான மனிதர்களைச் சந்தித்ததேயில்லையென்று. யோசித்துப் பார்த்தால் நான் எவ்வளவு ஆசீர்வதிக்கப்பட்டவள், மிகவும் ஆடம்பரமாகவும் செழிப்பாகவும் வளர்ந்திருக்கிறேன், அப்படியான சூழலை மட்டுமே கடந்து வந்திருக்கிறேன். ஒரு வேளை சென்னையில் வளர்ந்ததால்தான் இப்படியா என்று என் நண்பரிடம் வினவுகையில் 'இல்லை, விபரம் தெரியாமலே வளர்ந்திருப்பாய்' என்றார். இருபது வயது வரை சென்னை காற்றையே சுவாசித்தவளுக்குச் சாதி பாகுபாடு, தீண்டாமை, கீழ் சாதி- மேல் சாதி பிரிவினை, அலட்சியப் பார்வைகள், ஒதுக்கி வைத்தல் போன்ற எதையுமேவா நான் சந்தித்ததில்லை? நான் வளர்ந்த 'பீட்டர்ஸ் காலனி' சூழலில் எல்லோருமே தாய்- பிள்ளை உறவுகளாகப் பின்னிப் பிணைந்திருந்தோமென்றால் மிகையில்லை. அஃது அன்றைய 'சொர்க்க பூமி'. அதைப் பற்றி வேறொரு சூழலில் தனிப் பதிவே எழுதியாக வேண்டும்.

இந்தக் கதையில் வரும் கதை மாந்தர்களைப் போல் என் வாழ்வில் நான் யாரையுமே சந்தித்ததே இல்லை. 'நாயாடி' என்ற வார்த்தையே எனக்குப் புதிதாக இருந்தது. நல்லவேளையாக அப்படியான ஒரு சூழல் இன்று இல்லை என்று திருப்திப்பட்டுக் கொள்கிறேன். 'நாயாடி'களைப் பற்றி நீங்கள் கேள்விப்பட்டதுண்டா? அவர்கள் துரத்தியடிக்கப்பட்ட துயர சூழலை அறிந்ததுண்டா? நாயாடிகளைக் கண்ணால் பார்த்தாலும் தீட்டுப்பட்டுவிடுமென்ற எண்ணம் அப்போது இருந்ததாம். எப்படி ஒரு மனிதரைப் பார்த்தாலே தீட்டு? தீட்டென்றால் என்ன? எனக்குத் தெரிந்து அசுத்தம் என்பதே அதன் பொருள், எப்படி அது பார்வையால் உண்டாகும்? சகமனிதரை எப்படி இவ்வளவு கீழ்த்தரமாக நடத்த முடியும்? இப்படி பற்பல கேள்விகள் என்னுள் எழுந்த வண்ணம் இருக்கின்றன. என்னால் இதை யோசித்துக் கூட பார்க்க முடியவில்லை. ஆனால் யோசித்துப் பார்க்க முடியாத இந்தத் துயரைக் கண் முன் விரியச் செய்து ஒவ்வொரு கதை மாந்தரின் முகத்தையும் என் கண்களில் காட்சியாக்குகிறார் தனது எழுத்தாளுமையால் ஜெ.மோ.

காப்பன் என்ற கதைநாயகன் என் மனதில் ஆழமாகப் பதிந்துவிட்டார். அவர் வடுக்களைக் கைகளால் நானே தடவிப் பார்த்துவிட்டேன். அவருடைய வலியை என் விரல்கள் தொட்டு வருடி சமாதானம் செய்ய முடியாமல் தவிக்கிறது. இப்படியெல்லாமுமா ஒர் உயிருள்ள ஆத்மாவை வதைப்பது? 'அரிது அரிது மானிடராய் பிறத்தல் அரிது' என்றார் ஒளவையார். ஆனால் மனிதப் பிறவியும் இன்ன சாதியில்தான் பிறத்தல் நன்று என்பதாக நம் வாழ்வியல் இருந்துள்ளது. நாமெல்லாம் அதன் சாட்சிகள் என்றெண்ணும் போது பதைபதைக்கிறது மனது.

ஆஸ்கர் நாயகர் இயக்குனர் அஸ்கர் பர்ஹதியின் படத்தில் ஒரு காட்சிப்படுத்தலில் ஏற்படும் வலிமையை, தாக்கத்தை எப்படி இவர் எழுத்தின் மூலம் ஏற்படுத்த முடிகிறது என்று திரும்பத் திரும்ப வாசிக்கச் செய்கிறார். காப்பனின் தாயைப் பன்றி என்கிறார், தெருநாய் என்று விளிக்கிறார், முலைகளை அழுக்கு மூட்டை என்கிறார், 'யானை டாக்டரில்' புழுவை கைக்குழந்தையென்றார். இதிலும் 'நகரம் நாயாடிகளைக் குப்பைகளாக ஒதுக்கினாலும் அவர்கள் புழுக்களைப்போல குட்டிபோட்டுச் செழித்து வளர்ந்தார்கள்' என்று குறிப்பிடுகிறார். வயதானால் வார்த்தைகளும் சுருங்கிவிடும் என்பதை மிக அழகாக 'சொல் சொல்லாகப் பிரித்து பொருள்கொள்ளமுயன்றேன்' என்று பிரிக்கிறார். இப்படிக் கதை முழுக்க ஒவ்வொரு வரிகளிலும் வலியோடு பேசியுள்ளார் எழுத்தாளர். இதை எழுதும் போது, அதுவும் பாதிக்கப்பட்ட காப்பனாக தன்னை நினைத்துக் கொண்டு எழுதும் போது மன ஆழத்தில் ஏற்பட்ட உணர்வின் வெடிப்பாக இக்கதை விரிகிறது.

படிக்கும் போது பேசும் ஒவ்வொரு பாத்திரமும் நாமாகிவிடுகிறோம். சாக்கடையிலும் அழுக்கிலும் ஊறிய அந்தத் 'தாய்ப்பன்றி'யின் முகத்தையும் அவரின் புரிந்து கொள்ள முடியாத பதற்றத்தையும் நமக்கு கடத்திவிடுகிறார். தாயைச் சமாதானப்படுத்தும் போது காப்பனாகவும் நம்மை நாம் மாற்றிக் கொள்கிறோம். விளிம்புநிலைக்கு நாமும் தள்ளப்படுகிறோம். கையாலாகாதக் கழிவிரக்கத்தோடு நாமும் அவமானமாய் உணர்கிறோம். ஆனால் அலட்சியப்படுத்தும் மக்களோடு நாமும் ஒர் அங்கமாக இருக்கிறோம் என்பதில் மட்டும் எனக்குப் பெரிய சங்கடம்.

வித்தியாசமான, நான் எங்கேயுமே கேட்காத சொல்வழக்கு இந்தக் கதை முழுக்கச் சிதறிக் கிடக்கின்றன. அந்தப் புரியாத மொழியையும் நமக்குப் புரிய வைக்கிறார் விளக்காமலே. எப்படி இதெல்லாம் சாத்தியம்? இந்தக் கதையை ஆழமாக வாசித்தால் தன்னை எவ்வளவு கீழ்த்தரமாக உணர்ந்து நாற்காலியில் உட்காருவது கூடாது, மேல் அங்கி உனக்கு வேண்டாம், மேல்மட்டத்தாரை பார்த்தாலே ஓடி ஒதுங்குபவரும் கூட ஒரு மேல்மட்ட பெண்ணைப் பார்த்தால் பயப்படாமல் கோபத்தை வெளிப்படுத்துவது, பொருட்களைத் தூக்கி வீசுவதும் சுலபமாகிவிடுகிறாது. "சுபா மீது அவள் கொண்ட வெறுப்பு எத்தனை ஆழம் மிக்கது, எத்தனை நூற்றாண்டு வரலாறிருக்கும் அதற்கு" என்று தன் தாயின் கோபத்தை புரிந்துக் கொள்பவராக வரும் சொற்களைப் படிக்கும் போது எந்த சாதியென்றாலும் எல்லாவற்றையும் விட மிகத் தாழ்ந்த சாதி ஒரு பெண் என்ற உண்மை வலிக்கவே செய்கிறது.

பிறப்பையும் அதன் பின்னணியையும் வைத்து ஒதுக்கப்படும் ஒருவர் திக்கித் திணறி நீந்தி மேலே வரும் போது மூச்சடைக்க வைத்து மீண்டும் அழுத்துவதைக் கதையாக 'நூறு நாற்காலிகள்' என்று தலைப்பிட்டுள்ளார். கடைசியில் "அம்மா நான் காப்பன். நான் களசத்தையும் சட்டையையும் கழற்றிவிடுகிறேன். தம்புரான்களின் நாற்காலியில் அமர மாட்டேன். எழுந்துவிடுகிறேன்" என்று வாசிக்கும் போது "இல்லை, நீ போராடு உன்னால் முடியுமென்று' 'திக் பிரம்மைப்' பிடித்தவளாக எனக்கு நானே பிதற்றிக்கொண்டிருந்தேன். என்னவோ என் தவிப்புக்காகவே 'நூறு நாற்காலிகளை' வேண்டி நிற்கிறார் என்பது போல் முடிந்தது கதை. அனைவருமே வாழ்க்கையில் ஒருமுறையாவது இந்தக் கதையை வாசித்தாக வேண்டும். எப்படியான சமூதாயத்தில் நாம் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறோம் அல்லது இருந்தோம் என்பதைத் தெரிந்துக் கொள்வதற்காகவாவது.

படித்து முடித்துவிட்டிருந்தாலும் இருப்புக் கொள்ளாமல் இருந்தேன். ஆசிப்பிடம் இதைப் படித்தீர்களா? இந்தக் கதையே மண்டைக்குள் ஓடிக் கொண்டிருக்கிறது என்று அறத்தை எடுத்து அவர் கையில் திணித்து இந்தக் கதையைப் படியுங்களேன் என்றேன். எல்லாம் ஒரு சுயபரிசோதனை செய்துக் கொள்வதற்காகத்தான். எனக்கு மட்டும்தான் இப்படிக் கிறுக்கா அல்லது படிக்கும் எல்லாருக்கும் ஏற்படுமாவென்று தெரிந்து கொள்ள வேண்டாமா? அவர் என்ன நினைத்தாரோ தெரியவில்லை ஜெ.மோ.வை தொலைபேசியில் அழைத்து இது பற்றிச் சொல்லி கைப்பேசியை என்னிடம் தந்தார். நானும் திடீரென்று தந்துவிட்டாரே என்று திக்கித் திணறாமல் மிகச் சரளமாக மனதில் உள்ளதை உள்ளபடி சொல்லி முடித்தேன் அவரைப் பேசவிடாமல். மிக நிதானமாகக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தார். அந்தந்த அவதாரமெடுத்து அந்தந்தக் கதையை எழுதியதாகச் சொன்னார். மிகவும் பரிச்சயப்பட்டவர் போல பேசினார். எனக்கும் அப்படியே இருந்தது. நான் எப்போதும் கதையிலும் எழுத்திலும் ஏற்படும் பிரமிப்பை எழுதுபவர் மீது செலுத்துவதில்லை. இந்த முறையும் அப்படித்தான்.

விடைகாகக் காத்திருக்கும் கேள்விகள் | 101 சோதியங்கள்

அறிவியல், விஞ்ஞான, தொழிற்நுட்பமென்று எல்லாம் வளர்ந்திருந்தாலும் விடையில்லாத கேள்விகள் நம்முன் நிறைந்தே நிற்கின்றன. அப்படியான கேள்விகளில் ஒன்றுதான் '101 சோதியங்களின்' 101-வது கேள்வி. ஒருவரி கதையை மிக நுட்பமான கவிதையாகத் தந்திருக்கிறார் இயக்குனர் சித்தார்த்த சிவா. குழப்பங்களோ, திருப்பங்களோ, அதிர்வுகளோ இல்லாத மிக சாதாரணப்படம் கதை சொல்லலில் சிறந்து நிற்கிறது. தனித்தன்மை என்ற பாசாங்கேதுமில்லாமல் தனது வலுவான கதாபாத்திரத்தை வைத்து படத்தைத் திறமையாக ஈர்ப்புடன் நகர்த்தியுள்ளார்.

குழந்தையை கதாநாயகனாக்கி அழகு பார்த்த படம். குழந்தைகள் நமக்குத் தெரியாத விஷயத்தை குறித்துக் கேள்வி எழுப்பினாலோ, அல்லது நம்மையே கேள்விக்குள்ளாக்கினாலோ, அல்லது அவன் தெரிந்து கொள்ளக்

கூடாது என்று நாம் எண்ணும் அந்த விஷயத்தைப் பற்றி கேள்வி கேட்டாலோ உடனே நாம் அவர்களை அதட்டி அடக்குகிறோம். 'வயசுக்கு மிஞ்சியப் பேச்சு', 'வாய் நீளம்', 'அதிகப்பிரசங்கி' என்றெல்லாம் சொல்வதும் அதனால்தான். இப்படியான கேள்வியைக் கேட்கும் சிறுவனான அனில் குமார் பொக்காரோவை 101 கேள்விகள் எழுதித்தர கேட்கிறார் அவன் ஆசிரியர். அதில் அவனுக்கு ஆர்வத்தை ஏற்படுத்த ஒவ்வொரு கேள்விக்கும் 1 ரூபாய் தருவதாகவும் சொல்கிறார்.

- ஏன் சிலந்தி தன் வலையில் தானே சிக்கிக் கொள்வதில்லை?
- வானத்தின் நிறம் மாற்றத்தின் காரணமென்ன?
- மீன்கள் மூச்சுவிடுவது எப்படி?

இப்படியாக தான் பார்க்கும் விஷயங்களை, தன்னைச் சுற்றியிருக்கும் வாழ்வின் சந்தேகங்களை தன் முதுகில் கேள்விகளாகச் சுமந்தபடி ஒரு பட்டாம்பூச்சி அமிழ்தத்தைத் தேடி திரிவது போல் அவனும் தேடித் திரிகிறான். அதற்காக எல்லா 'ஃபிரேமிலும்' பட்டாம்பூச்சியைக் காட்டியிருப்பது கொஞ்சம் சலிப்பை ஏற்படுத்தினாலும், செலவில்லாத சொற்ப கதாபாத்திரங்களைப் படைத்து அதில் ஒவ்வொருவரும் தங்கள் பணியை சிறப்பாக செய்திருப்பதே இப்படத்தின் சிறப்பு.

கேள்விகளைச் சேகரிக்கும் பொக்காரோவின் உடல்மொழி, உணர்ச்சி பொங்கப் பேசும் அவன் கண்கள், அழுத்தத்தை அழகாக காட்டியுள்ள விதம், அவன் அலட்சியப் புன்முறுவல் என்று அந்த கதாபாத்திரத்திற்கு அத்தனை பொருந்தியிருக்கிறார் பொக்காரோவாக வரும் மினோன். இதற்காக அவருக்கு தேசிய விருதும் கிடைத்துள்ளதென்றால் பார்த்துக் கொள்ளுங்கள்.

ஆசிரியர் என்றாலே மதிப்பும் மரியாதை என்ற சொற்களும் கூடவே வந்து நிற்கும். அந்த மரியாதைக்குரிய இடத்தை சரியாக நிரப்புகிறார் இந்திரஜித். வகுப்பறையில் ஆசிரியரே தெய்வம், அவர் சொல்வதே வேத வாக்கு, அவர் ஏதும் கேட்டுவிட்டால் உடனே தந்து அவருடன் நெருக்கமாக வேண்டுமென்ற பண்பு பொதுவாக எல்லோரிடமும் உண்டு. நான் படிக்கும் போதும் அப்படித்தான் இருந்தது. இந்தக் காலத்து குழந்தைகள் அதற்கு விதிவிலக்காக இருக்கலாம். 'தனியொருவருக்கு உணவில்லையெனில் ஜகத்தினை அழித்திடுவோம்' என்று பாரதி போல் இந்த படத்தில் வரும் ஆசிரியர் எல்லோருக்கும் உணவு கிடைக்க வேண்டுமென்ற நல்லெண்ணத்தில் அவர்களால் முடிந்தால் ஒரு சாப்பாடு பொட்டலத்தோடு மற்றொன்றையும் எடுத்து வர கேட்கிறார். அவர் கேட்டுவிட்டார் என்ற காரணத்திற்காக வீட்டில் அடம்பிடிக்கிறான். அவன் பள்ளிக்குத் தயாராகிவிட்டு பொட்டலத்தை எதிர்பார்த்து நிற்கிறான். அம்மா அதனை நீட்டியதும் இயல்பாக கட்டி அணைத்துக் கொள்கிறான். இப்படி எந்தெந்த வயதில் எதைச் செய்ய வேண்டுமோ அதை செய்தால் தான் அந்த தாய்க்கு மகிழ்ச்சி. பசிக்கிறது என்று குழந்தை அழ வேண்டும். கேட்ட பொருள் கிடைக்கும் போது மகிழ்ச்சியை வெளிப்படுத்த வேண்டும். அடித்தால் அழ வேண்டும் என்ற இயற்கை மரபிலிருந்து சிறிது விலகி நின்றாலும் அந்தத் தாயுள்ளம் பதறும்.

பொக்காரோ கேள்விகளைத் தேடி நேரத்தோடு வீடு திரும்பாததால் அழுகையுடன் உட்கார்ந்திருப்பாள் அவன் தாய். அவன் திரும்பி வந்ததும் "எங்கே சென்றாய்?" என்ற கேள்வியுடன் கம்பெடுத்து விலாசிவிட்டு "என் குழந்தை அழவில்லையே இவனுக்கு என்ன ஆயிற்று?" என்று குரலெடுத்து அழும் தாய். வேலையில்லாத தந்தை, நோயுற்றவர் என்று தன்னை வெளியில் காட்டிக் கொள்ளாமல் பறிபோன வேலைக்காக போராடும் அன்பான அப்பா. மனவளர்ச்சி குன்றிய தங்கைக்கு வார்த்தைகளை கோர்க்க சொல்லிக் கொடுக்கும் காட்சியில் மினோன் மிகச் சிறப்பாக அழுத்தம் திருத்தமாக உண்மையிலேயே அந்தக் குழந்தைக்கு உச்சரிப்பு சொல்லிக் கொடுப்பது போலவும், அவளை முதுகில் சுமந்துக் கொண்டு 'பரோட்டா' என்ற வார்த்தைகளைச் சொல்லித் தருவதும், அவள் ஏன் மற்ற குழந்தை போல் இல்லை என்று எழுப்பப்படும் கேள்விகளுக்கு விடையில்லாமல் தவிக்கும் போதும் தெரிந்து கொள்கிறான் சில கேள்விகளுக்கு சரியான விடைகளை இன்னும் கண்டறியவில்லையென்று. இப்படி ஒவ்வொரு பாத்திரப் படைப்புகளும் அபாரம்.

உலகப்பட தரத்தில் மலையாளப் படங்களைப் பார்க்கும் போது பொறாமையாக இருக்கிறது. இப்படியான படங்கள் தமிழில் ஏன் வருவதில்லை என்ற கேள்விக்கே இடமில்லை. நம் இரசனை அப்படி. நமக்கு வாய்த்தது நமக்கு கிடைக்கவே செய்கிறது. அதனால் ஆதங்கமும் பொறாமையும் பட்டுவிட்டு செல்ல வேண்டியதுதான். முடிந்தால் '101 சோதியங்களை' கேள்விகள் கேட்காமல் பார்த்துவிடுங்கள்.

யானை டாக்டர்

நீங்கள் யானையை எப்போதாவது பார்த்ததுண்டா? பார்க்கும் போது உங்களுக்கு என்ன தோன்றும்? நான் சமீபத்தில் பார்த்ததில்லை, சென்ற ஆகஸ்ட் தாய்லாந்திற்கு செல்லும் போது சாகசம் செய்துகொண்டிருந்த யானைகளைப் பார்த்தேன். மிகப் பிரம்மாண்ட தோற்றத்தைக் கொண்ட யானையின் கண்களைப் பார்த்தால் மிக எளிமையாக என்னிடம் சம்பாஷனை செய்வதாக 'நான் ரொம்ப நல்லவன்' என்று சொல்வதாகத் தோன்றியது. பாசத்தில் செல்லமாக ஒரு அடி அடித்து வைத்தால் என்ன செய்வது என்று பயந்து, அருகே செல்லவில்லையே தவிர யானை மீது அன்பு உண்டு. ஜெ.மோ.வின் 'யானை டாக்டர்' படித்த பிறகு அந்த அன்பு காதலாகிப் போனதென்றால் மிகையில்லை.

'யானை டாக்டர்' படிக்கும் போது என்னமா எழுதுறாருப்பா என்று பிரம்மிக்க வைக்கும் எழுத்துநடை. நமக்கே தெரியாமல் நம்மை காட்டுக்குள் அழைத்துச் சென்று சுற்றிக்காட்டி, சூழல் புரிய வைத்து, ஒவ்வொன்றையும் வேறு கோணத்தில் இரசிக்கச் செய்து, சராசரி மனிதர்களான நம்மையே சுயம் வெறுக்கச் செய்து, மிருக உலகத்தை படிக்கச் செய்து அசர வைத்திருக்கிறார் ஜெ.மோ. கதையின் ஆரம்பத்திலிருந்து முடிவு வரை ஒரே வேகத்தில் பயணிக்கிறது. கதையல்ல வாழ்வுதான், நடந்த உண்மைதான், ஆனால் அந்த சம்பவங்கள் ஆழ் மனதில் பதிய வைக்க அவருடைய கதையோட்டமும் சொற்பிரயோகங்களும் கிறங்க வைக்கிறது.

ஒவ்வொரு கதைக்கரு பிறப்பதற்கும் ஒரு காரணம் இருக்குமில்லையா? இந்தக் கதை பிறப்பதற்கான காரணத்தைக் கதையிலேயே கண்டு கொண்டதாக உணர்ந்தேன். மிருக உலகைப் பற்றியோ, அதன் இயல்பைப் பற்றியோ, காட்டின் வாழ்வும் சூழலைப் பற்றியும் பள்ளியிலேயோ கல்லூரிலேயோ படித்திருக்க மாட்டோம். நம் தலைமுறையில் பெரும்பாலோருக்கு லட்சியமெல்லாம் படிப்பதும், வேலைக்குப் போய் சம்பாதிப்பதும்தானே தவிர கனவுகளோ இப்படியான தெய்வீக உலகை அணுகவோ இரசிக்கவோ தெரிந்துக் கொள்ளவோ நேரமில்லாததால் கடந்து செல்கிறோம். அந்த உலகைக் கொஞ்ச நேரமாவது அனுபவிக்கச் செய்திருக்கிறார், ஜெ.மோ. அதைக் குறிப்பிட்டும் உள்ளார்.

குளிர்காலமென்பதால் தோல் உலர்ந்தால் உடனே 'மாய்ஸ்ச்சரைசரை' எடுத்துத் தடவிக் கொள்ளும் நான் 'யானை டாக்டரில்' அவர் வலியை கவனிப்பது நல்ல பழக்கமென்றும் அது ஒரு தியானமென்றும் வலியென்பது சாதாரண நிலையில் இருந்து கொஞ்சம் வேறு மாதிரி இருக்கிற நிலை என்றும் சுலபமாக சொல்லிச் சென்றது ஆழ் மனதில் பதிந்து ஒவ்வொரு விஷயத்தையும் வேறு விதமாகப் பார்க்கவும் கையாளவும் ஆரம்பித்துவிட்டது மனது. நமக்கு வலி ஏற்படும் போது உடனே அந்த நிலையிலிருந்து மாறத் துடிக்கும் நாம், மாத்திரை மருந்தை உட்கொள்கிறோம். அதுவே தேவையில்லாத பல புதிய நோயை உண்டு பண்ணுகிறது என்ற சிந்தனை எனக்குச் சத்தியமாகப்பட்டது. அந்த சத்தியமான வார்த்தைகளைச் சோதித்தும் பார்த்தேன். என் காது மடலில் வந்த சின்ன பருவை ஒன்றுமே செய்யாமல் பார்த்துக் கொண்டு மட்டும் இருந்தேன், அதற்கே வெறுப்பாகிப் போய்விட்டது வடுவில்லாமல்.

எனது பிரசவத்தின் போது 'ஐயோ அம்மா' என்று கூக்குரலிடும் பெண்களுக்கு மத்தியில் நான் மிகவும் அமைதியாக வலியை தாங்கிக் கொண்டு மற்றவர்களை வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டு, சுவற்றை மட்டும் பிடித்துக் கொண்டு நெளிந்தேன். காரணம் 'புஷ்' செய்வதற்கு மிகுந்த சக்தி வேண்டும் அந்த வகை 'எனர்ஜியை' கத்தி அலறி வீணாக்காமல் சேகரித்து வைத்துக் கொள்ள வேண்டுமென்று படித்திருந்ததை மனதில் வைத்து செயல்படுத்தினேன். ஆனால் மிருகங்கள் எதைப் படித்து இதையெல்லாம் தெரிந்து கொண்டது என்ற பிரம்மிப்பு ஏற்பட்டது இந்தக் கதையை வாசிக்கும் போது.

"யானையை கடவுள் அவரோட நல்ல கிரியேட்டிவ் மூடிலே படைச்சிருக்கார்…" என்பவர் "உண்மையிலே மனுஷன்தான் இருக்கறதிலேயே வீக்கான மிருகம்" என்றும் சொல்கிறார். இந்தக் கதை நம் வாழ்வியலோடு இயைந்து நிற்பதால் அந்தத் தாக்கத்திலிருந்து விடுபடக் காட்டிலிருந்து வெளிவர சில நாட்கள் பிடிக்கிறது நமக்கு.

பல்லி என்றால் எனக்கு பயம். புழுவைப் பார்த்தால் அருவருப்பாக இருக்கும். இந்த அற்ப ஜந்துகளைப் பற்றி இந்தக் கதையில் சிலாகிக்கிறார். புழுவை கைக்குழந்தை என்கிறார், குழந்தை மீது என்ன அருவருப்பு என்று கேள்வி எழுப்புகிறார், ஒப்பீடாக புழு கைக்குழந்தை போல் நடக்க முடியாது, பறக்க முடியாது, தவழும், சாப்பிடும் என்கிறார். ஒரு விஷயத்தை வேறு கோணத்தில் பார்த்து வர்ணிப்பது எனக்கு அற்புதமாகத் தோன்றியது. இனி இந்த அற்பப் படைப்புகளைப் பார்த்தால் குழந்தையென்று கொஞ்சுவேனா? கண்டிப்பாக முடியாது ஆனால் அருவருக்காது என்று நினைக்கிறேன்.

மனிதனைப் பற்றிச் சொல்லும் போது "உனது அன்பு ஆசை மட்டுமே. உனது நட்போ ஏமாற்று. உனது புன்னகை போலி, உனது சொற்கள் வெறும் மோசடி" என்று சொன்னவர் மற்றொரு இடத்தில்..."அந்தா நிக்கிறானே செல்வா…அவனை மாதிரி வேற ஒரு சொந்தக்காரன் உனக்கு இருக்க முடியுமாய்யா? அந்த நிமிர்வும், அந்த கருணையும், அற்பத்தனமே இல்லாத அந்த கடல்மாதிரி மனசும்…அதை அறிஞ்சா அப்றம் எந்த மனுஷன் உனக்கு ஒரு பொருட்டா இருக்கப்போறான்?" என்ற கேள்வியில் உண்மையில்லாமலில்லை. எதிர்பார்ப்பில்லாத, ஆசைகள் துறந்த, கருணையும் அன்பையும் மட்டும் சொரியும் மனிதர்களைக் காண்பது அரிதாகிவிட்டதாலா இந்தக் கதையை மிக நெருக்கமாக உணர்ந்தேன், பரவசமடைந்தேன்...?

நீங்களும் படித்துவிட்டு... நானே மிக தாமதமாகப் படித்துள்ளேன், ஆதலால் நீங்களாவது தாமதிக்காமல் படித்துவிட்டு நான் உணர்ந்ததைப் போல் நீங்களும் உணர்ந்தீர்களா என்று பகிர்ந்து கொள்ளுங்கள். 'யானை டாக்டர்; நன்றாகவே வைத்தியம் பார்த்துள்ளார். இனி யானையைப் பார்க்கும் போது இந்தக் கதை கண்டிப்பாக நினைவுக்கு வரும். அதோடு யானையை பார்க்கும் கோணமே வேறாக இருக்கும்.

அறம்

பிரபலம் என்றாலே அவருடன் நட்பு பாராட்ட தோன்றும். ஆனால் எந்த வகை பிரபலமென்றாலும் பெரிய அளவில் உறவாடவோ அவர்களுடன் தொடர்பில் இருக்கவோ நான் முற்பட்டதில்லை. அது திரைத் துறையாகட்டும் அல்லது எழுத்துலகாகட்டும். எழுத்தாளர்கள் வருகிறார்களென்றால் அவர்கள் எழுதியதை வாசிக்காமல் புத்தகப் பெயர்களை மட்டும் தெரிந்துக் கொண்டு முக தாட்சண்யத்திற்காக இதை வாசித்தேன் அருமையென்று பொய்யாக பேசத் தெரியாது. ஜெமோ அமீரகம் வருகிறார் என்ற போதும் கூட அவருடைய எழுத்துக்களைத் தேடி வாசிக்கத் தோன்றியதில்லை. அமீரகத் தமிழ் மன்றத்திற்கு ஒருவரை விருந்தினராக அழைக்கும் போது அவரைப் பற்றிய பின்புலன்களை வாசித்துத் தெரிந்து கொள்வேன், அவர்களைப் பற்றி நான்கு வார்த்தை நல்லவிதமாகப் பேச வேண்டுமென்பதற்காக. ஜெமோ பற்றியும் அப்படித்தான் தெரிந்து கொண்டு அவர்களைப் பற்றிப் பேசி வரவேற்புரை நிகழ்த்தினேனே தவிர அவர் எழுத்துக்களை அதுவரை பெரிதாக நுகர்ந்ததில்லை. ஜெமோ இங்கு வந்திருந்த போது ஆற்றிய சொற்பொழிவு மிக அற்புதமாக அமைந்தது. சிவன் - பார்வதி தாயம் விளையாடும் ஓவியத்தின் பின் புலத்திலுள்ள கதையை விளக்கியதோடு அவர் பார்த்த, தெரிந்த விஷயங்களை மற்றவர்களுக்கு அழகாகக் கடத்தத் தெரிந்த தொனியும் உடல்மொழியும் பேச்சுத் திறனும் இன்னும் என் கண் முன்னே நிறைந்திருக்கிறது. அதன் பிறகு அவர் எழுத்தை வாசிக்க முயற்சித்தேன். அவருடைய இணைய தளத்திற்குச் சென்று படிக்க ஆரம்பித்தேன். ஆனாலும் மண்டையில் எதுவும் ஏறவில்லை. காரணம் மனத்தடையாகக் கூட இருந்திருக்கலாம். தெரியவில்லை. அவர் அண்ணாச்சிக்கு எழுதிய கடிதத்தை வாசித்த போது அவர் மீது மரியாதை சேர்ந்ததே தவிர அப்போதும் கூட அவர் எழுத்தைத் தேடத் தோன்றவில்லை.

கணவர் சென்னைக்குச் சென்றிந்த போது சாகித்ய அகாடமி விருது பெற்ற காரணத்திற்காக ஜோ.டி. குரூஸின் ’கொற்கை’ வாங்கி வரச் சொல்லியிருந்தேன். இவர்கள் சென்ற நேரத்தில் பனுவலில் ’கொற்கை’யில்லையென்று அங்கிருந்து என்னை தொலைபேசிய போது அண்ணாச்சி சொன்னதன் பேரில் ஜெமோவின் 'வெள்ளையானை', 'அறம்' மற்றும் சாரு எனக்குப் பிடிக்கும் என்பதால் அவருடைய புத்தகம் என்ன இருக்கிறது என்று கேட்டு வாங்கி வரச் சொல்லியிருந்தேன். சிவராமன் எழுதிய 'கர்ணனின் கவசம்' படித்துக் கொண்டிருந்ததால் வாங்கி வந்த புத்தகங்களைத் தொட்டும் பார்க்கவில்லை.

அண்ணாச்சி வீட்டுக்கு வரும் போதெல்லாம் 'அறம் வாசிச்சியா?' என்றே கேட்பார். 'பெரிய புத்தகம்ன்னாலே பீதியா இருக்கு, இத முடிச்சிட்டுத்தான் அத வாசிக்கனும்' என்றேன். பிறகு இன்னொரு தருணத்தில் ’அறம் தனித்தனி கதைகள் தானே அதை ஏன் இன்னும் தொடவில்லை?’யென்று கேட்க. 'அட அப்படியா? அதக் கூட பார்க்கலையே' என்றவுடன் கடுப்பாகிவிட்டார் அண்ணாச்சி.

நேற்றுதான் அறம் வாசிக்கத் தொடங்கினேன். முதல் கதை 'அறம்' வீட்டில் பாதி வாசித்துவிட்டு கீழே வைக்க மனதில்லாமல் அலுவலகத்திற்கும் எடுத்துச் சென்று வாசித்து முடித்தேன். அலுவலகத்தில் சுற்றி ஆட்கள் இருந்தும் நிறுத்த முடியாத அளவிற்குத் தேம்புகிறேன் என்னையும் அறியாமல். நெருக்கமான சக ஊழியர் மட்டும் என்னிடத்தில் வந்து 'Is everything fine? Are you ok?' என்று கேட்டார். அதன் பின்னரே தன்னிலைக்குத் திரும்பியவளாக ஒன்றுமில்லையென்று விளக்கிவிட்டு மனதில் 'அறத்தை'யே அசைபோட்டுக் கொண்டிருந்தேன்.

'உண்மை மனிதர்களின் கதைகள்' என்றிருந்தது. அது மேலும் வலியை அதிகரித்தது. இது சாதாரண எழுத்தாகத் தோன்றவில்லை. எடுத்தோம் வாசித்தோம் வைத்தோம் என்றில்லாமல் அது மண்டைக்குள் சென்று தொண்டையை அடைக்க வைப்பது ஒரு சாதாரண எழுத்தால் முடியுமா என்ன? எதையோ யாருக்கோ எப்பவோ சொல்ல வேண்டுவதை தீர்க்கதரிசி போல உருமாறி அல்லது உருவெடுத்து எழுதியது போன்று தோன்றியது எனக்கு. கதையோட்டம் பிரமிக்க வைக்கிறது.

இந்தக் கதையில் சில வரிகள் அப்படியே மனதில் பதிந்துவிட்டது. சூடான அதிகமில்லாத காப்பியை ருசிப்பதை கூட 'பாய்ஞ்சு ஓடிட்டிருக்கிற பொண்ணை பாத்து ரசிக்கமுடியுமா? என்ன சொல்றேள்?’ என்று பெரியவர் சிரிக்க ‘குதிரைய ஓடுறப்ப மட்டும்தானே ரசிக்க முடியும்?' என்று எழுதிய அறிவுஜீவி சம்பாஷனைகளும், 'பொஸ்தக ஏவாரம் பன்றதுக்கு பொடலங்கா ஏவாரம் பண்ணலாம்னு சொல்றான். பொடலங்கா அழுகிரும்டா முட்டாள்' என்று 'அவர் கோளாம்பியை நோக்கி துப்பிவிட்டு' இப்படியான உள்குத்துகளும் மிக எளிமையாக போகிற போக்கில் நம்மை அழுத்திச் செல்கிற கதை.

ஒரு இடத்தில் இப்படி வரும் 'அத்தனை துயரம் நிறைந்த புன்னகையை சமீபத்தில் நான் கண்டதில்லை' அதை வாசிக்கும் போது எனக்கும் இத்தனை யதார்த்தம் நிறைந்த கதையை சமீபத்தில் எங்கும் வாசிக்கவில்லையென்றே தோன்றியது. மொத்தம் பன்னிரெண்டே கதைகள், சீக்கிரம் முடித்துவிட்டு மற்ற கதைகளைப் பற்றி எழுதுகிறேன். இனி ஜெமோவைத் தேடித் தேடி வாசிக்க வேண்டுமென்ற ஆவல் மேலோங்குகிறது. 'ஒரு பானை சோற்றுக்கு ஒரு சோறு பதம்'.

சமீபகாலமாக 'ராயல்ட்டி' 'அறம்' என்று இணையத்தில் பிரளயமே ஓடிக் கொண்டிருக்கிறது. இதில் வேடிக்கை என்னவென்றால் பதிப்பகத்திற்காகப் பேசுபவர்கள் இந்தக் கதையைக் கண்டிப்பாகப் படித்திருப்பார்கள். எனக்கென்னவோ இந்த வரிகள் -- "கூட்டம் கூடிட்டுது. 'முதலாளி சொல்றதுதானே நியாயம், என்ன இருந்தாலும் ஏழு வருசமா சோறுபோட்ட தெய்வம்ல அவரு?"ங்கிறாங்க என்ற கூட்டமே இணையத்தில் அதிகம் ஒலிப்பதாக தோன்றியது. இந்தக் கதையை நீங்கள் வாசிக்கவில்லையென்றால் வாசித்துவிடுங்கள். என் கருத்தோடு இசைவீர்கள்.

பொய்மையில்லா வாய்மை - About Elly | Darbareye Elly

'அபவ்ட் எல்லி' விமர்சனம் மூலமாக மற்றவர்களை பார்க்கத் தூண்ட வைக்கும் எண்ணத்தில் எழுதியதல்ல. திரைப்பட விமர்சனங்களை முன் வைக்கும் போது எழுதுபவர்கள் தான் இரசித்ததை பிறருடன் பகிர்ந்துக் கொள்ள அல்லது தனக்கு புரிந்ததைச் சொல்லி மற்றவர்களை பார்க்கச் செய்து சரி பார்த்துக் கொள்ளவென்று எந்த காரணத்திற்காக வேண்டுமானாலும் எழுதலாம். ஆனால் என்னுடைய காரணங்களாவது மறக்க முடியாத காட்சிகளை பத்திரப்படுத்துவதற்கான தளம்.

வாழ்க்கையில் யாரையாவது தொலைத்துவிட்டு தேடியது உண்டா? என் நெருங்கிய தோழி தன் பெற்றோரை பத்து வருடத்திற்கு முன்பு தொலைத்துவிட்டு கணவருடன் துபாயில் வாழ்ந்து வந்தாள். மறைக்க நினைத்த விஷயத்தை ஏதேச்சையாக என்னிடம் கூற, எப்படி உன்னால் அவர்களைப் பற்றி எந்தத் தகவலும் தெரியாமல் நிம்மதியாக வாழ முடிகிறது என்று வாளைத் தூக்கிக் கொண்டு கண்டுபிடிக்க கிளம்பி, தகவல் தொழில்நுட்பம் வளர்ந்த இந்த காலகட்டத்தில் ஒரு தனி நபரை கண்டுபிடிப்பது வேண்டுமானால் சிரமமாக இருக்கலாம் ஒரு குடும்பத்தை அதுவும் கிருஸ்தவ குடும்பத்தைக் கண்டுபிடிப்பது சுலபமாகவே இருந்தது. காரணம் கிருஸ்தவர்கள் தாங்கள் வழிபடும் தேவாலயத்தோடு முறையான தகவலுடன் தொடர்பில் இருப்பார்கள், இவர்களும் அப்படி இருக்கவே கண்டுபிடித்து இரு குடும்பத்தையும் இணைத்து ஆனந்தத்தில் அவர்கள் திளைப்பதைக் காண அலாதியாக இருந்தது. ஆமாம் அந்த ‘தொலைந்த’ கதையை தொடர்பில்லாமல் இங்கு ஏன் பதிகிறேன்? தொடர்பில்லாமல் இருக்குமா? 'அபவ்ட் எல்லி' -- திரைப்படத்திலும் தொலைத்துவிட்டு தேடும் சம்பவம் என் மனதைவிட்டு அகலாமல் இன்றும் இருக்கிறது.

இந்தப் படத்தை தேடிபிடித்து பார்ப்பதற்கான காரணம் இயக்குனர் 'அஸ்கர் ஃபர்ஹதி'. இஸ்லாமியர்களை வைத்தோ, இஸ்லாமிய கதாபாத்திரம் படைத்தாலோ ஏதாவது ஒரு வகையில் சிக்கல் 'விஸ்வரூபம்' எடுத்துவிடும். ஆனால் ஈரான் நாட்டில் இருந்துக் கொண்டு இப்படியான பாத்திரப்படைப்புகளை கையாள்வதற்கு அசாத்திய தன்னம்பிக்கையும், தக்க கவனமும், எங்கும் எதிலும் தவறு நேராத வண்ணம் கையாளும் நேர்த்தியும் வேண்டும். அப்படி திறம்பட திரைக்கதையை செதுக்கியிருக்கும் இயக்குனர் அஸ்கர் ஃபர்ஹதிக்கு சபாஷ் போட வேண்டும். இல்லை ’சபாஷ்’ என்பது சாதாரண ஆட்களுக்கு போடுவது இப்படி தனித்துவம் மிகுந்த இவருக்கு அதே வார்த்தையை பயன்படுத்த விருப்பமில்லை வேறு நல்ல வார்த்தையைத் தேடிப் போட்டுவிடுவோம்.

’எ செப்பரேஷனில்’ நடித்த சில தெரிந்த முகங்கள் இந்த படத்திலும் நடித்துள்ளனர். மாற்றிச் சொல்கிறேனோ? இந்த படத்தில் நடித்தவர்கள் ‘எ செப்பரேஷனிலும்’ நடித்துள்ளனர். இந்த படம் 2009-லேயே வந்து விட்டது. ‘எ செப்பரேஷன்’ மீது மையல் வந்ததும் அது அந்த இயக்குனர் மீதும் வந்து அவரது மற்ற வெற்றிப் படங்களை தேடிப் பார்த்ததில் இதுவும் பிடித்து மையல் கூடிவிட்டது. :-) இவருடைய படங்களான 'அபவ்ட் எல்லி', 'எ செப்பரேஷன்', 'தி பாஸ்ட்' இந்த மூன்று படங்களுமே 'பொய்யை' மையமாக வைத்து செதுக்கப்பட்ட படங்கள். 'பொய்மையும் வாய்மையிடத்து புரைதீர்ந்த நன்மை பயக்கும் எனின்' என்று வள்ளுவர் அழகாகச் சொல்லியதற்கு மாறாகப் 'பொய்' வாய்மைக்கு நேரெதிரானது. விளையாட்டாகச் சொல்லும் பொய்யும் வினையாக முடியும் என்று பொய்யின் வலிமையை அழுத்தமாகப் பதியவைக்கிறார் இயக்குனர்.

இளவேனில் அல்லது குளிர்காலத்தின் வார இறுதிகளில் அதுவும் இரண்டு மூன்று நாட்கள் சேர்ந்தாற் போல் விடுமுறை வந்துவிட்டால் எங்கேயாவது நெடும் பயணம் போயே ஆக வேண்டும் என்பது துபாயில் எழுதப்படாத சட்டம். சாப்பாடு, விரிப்பு, நாற்காலி, தண்ணீர், திசுத்தாள் முக்கியமாக 'பார்பிக்கியூ' செய்யத் தேவையானவையை எடுத்துக் கொண்டு பெட்டியைக் கட்டிக் கொண்டு நெடும் பயணம் சென்று, அங்கு சேர்ந்து உட்கார்ந்து ஒரு படப்பெயரை கையசைத்து நடித்துக் காட்டி கண்டுபிடிக்கும் விளையாட்டு என்று இப்படியான நெடும்பயணத்திற்கான விளையாட்டுகளை விளையாடி, கொண்டு வந்த சாப்பாட்டைப் பிரித்து, பார்பிக்கியூ செய்து சுடச்சுட சாப்பிட்டுவிட்டு திரும்பி வந்துவிடுவோம். "இதை வீட்டிலோ அல்லது துபாயிலேயே ஒரு பூங்காவில் செய்யலாமே" என்று நீங்கள் கேட்டால் அதற்கு என்னிடம் பதிலில்லை. இது துபாய் மக்களின் வழக்கமென்று நினைத்திருந்தேன் ஆனால் அதைத்தான் தெஹ்ரானிலும் செய்கிறார்கள்.

இந்தப் படத்தில் அச்சு அசலாக இப்படியான காட்சி இடம்பெற்றுள்ளது. விடுமுறை நாட்களுக்காக நகரத்தைவிட்டு தொலைவில் வந்து கடற்கரையோரத்தில் இருக்கும் ஒரு பங்களாவை வாடகைக்கு எடுக்கிறார்கள். இடத்தை முன்கூட்டியே ஏற்பாடு செய்யாததால் விலையை கூட்டி சொல்பவரிடம் எல்லியும் அஹ்மத்தும் புதுமணத் தம்பதிகள் அவர்களுக்காகவே இங்கு வந்துள்ளோம் என்று ஒரு கதையை கிளப்பிவிட்டு வாடகைக்கு இடத்தைப் பெறுகின்றனர். ஆனால் எல்லி அந்தக் குடும்பத்தாருக்கு எந்தச் சம்பந்தமுமில்லாதவள். அவள் செப்பிடேவின் குழந்தைகளின் பகுதிநேர ஆசிரியர் அவ்வளவே. திருமணமுறிவின் காரணமாக ஜெர்மனியிலிருந்து அஹ்மத் தெஹ்ரானுக்கு வந்துவிடவும், எல்லியைப் பார்த்தவுடன் தன் நண்பன் அஹ்மத்துக்கு மிகவும் பொருத்தமாக இருப்பாளென்று நினைத்து இருவருக்கும் நெருக்கம் ஏற்படுத்த அல்லது ஒருவரையொருவர் தெரிந்துக் கொள்ள வேண்டுமென்றே எல்லியை இந்தச் சுற்றுலாவிற்கு ஒருநாள் மட்டுமே என்று பொய் சொல்லி அழைத்து வருகிறாள் செப்பிடே. செப்பிடேவைத் தவிர எல்லி யாருக்குமே அறிமுகமில்லாத அழகான பெண். வந்து சேர்ந்த கொஞ்ச நேரத்திலேயே எல்லோரின் மனதையும் அள்ளிச் செல்கிறாள் எல்லி. அஹ்மத்- எல்லியின் திருமணத்தைப் பற்றி எல்லி அறையில் இல்லாத நேரத்தில் கிண்டலடித்துப் பேசி நகைக்கின்றனர். அதை ஏதோ புரிந்து கொண்டவளாக தர்மசங்கட நிலையில் தவிப்புடன் கூடிய நிலையில் இருக்கிறாள் எல்லி. வந்த இரண்டாவது நாள் காலையே செப்பிடேவிடம் தான் வீட்டுக்குப் போயே ஆக வேண்டுமென்று கேட்கிறாள் எல்லி. வீட்டில் தன்னைத் தேடுவார்கள் என்கிறாள். ஆனால் செப்பிடேவோ கடற்கரையோரத்தில் விளையாடிக் கொண்டிருக்கும் குழந்தைகளை எல்லியை பார்த்துக் கொள்ளச் சொல்லிவிட்டு வெளியில் செல்கிறாள். தான் வந்த பிறகு மற்றவற்றைப் பேசிக்கொள்ளலாமென்று எல்லியின் கைப்பையையும் ஒளித்துவைத்துவிட்டு சென்று திரும்பி வரும் செப்பிடேவுக்கு அதிர்ச்சி காத்திருக்கிறது. எல்லியைக் காணவில்லை.

ஒரு இஸ்லாமியப் பெண் தெரியாத ஆண்களுடன் ஒரு இரவு தங்கிவிட்டது தெரிந்தாலும், அவள் பொய் சொல்லி சுற்றுலா வந்திருப்பது தெரிந்தாலும் அவள் வீட்டில் அவள் மீது தீராத அவச்சொல் வருமே... அவள் வீட்டாரிடம் என்ன தகவல் சொல்வது? என்று செப்பிடே சொன்ன ஒரு பொய்யின் விளைவால் ஏற்படும் அடுக்கடுக்கான சிக்கல்களும் கேள்விகளும் என்று நகர்கிறது காட்சிகள்.

எப்படிதான் இயக்குனர் ஃபர்ஹதியால் மட்டும் அவர் திரைப்படத்தைப் பார்க்கும் போது நம்மையும் ஒரு அங்கமாக்கிட விட முடிகிறதென்றே தெரியவில்லை. இந்தப் படத்தை பார்க்கும் போது குடும்ப நண்பர்கள் அடிக்கும் லூட்டியில் நாமும் ஐக்கியமாகிவிடுகிறோம். அவர்கள் விளையாடும் போது நாமும் சேர்ந்தே விளையாடுகிறோம். எல்லியைக் காணவில்லையென்றதும் செப்பிடேவைப் போல் நாமும் தவிக்கிறோம் அவளுக்கு ஒன்றுமாகியிருக்கக் கூடாது என்று பிரார்த்திக்கிறோம். எல்லிக்கு அவச்சொல் ஏற்படும் போது, 'இல்லை அவள் மிகவும் நல்லவள்' என்று நாமும் சேர்ந்தே சாட்சி சொல்கிறோம். இப்படியாக நம்முள் ஒருவளாக கதாபாத்திரத்தை வாழ வைத்திருப்பதோடு ஒரு குழும நடிகர்களை முறையான சரியான கட்டுப்பாட்டோடு கையாண்டு தன்னுடைய வேறுபட்ட சிந்தனையை உறுதிப்படுத்தியுள்ளார் ஃப்ர்ஹதி. கதாபாத்திர தேர்வுகளும் அவர்களின் தத்ரூப நடிப்பும், ஒருவர் முக அசைவும் கண்களும் எதிரிலுள்ள காட்சிகள் துயரமானதா, தேடலா, தவிப்பா, கோபமா, எரிச்சலா, கையாலாகாத்தனமா என்று சொல்லிவிடுமளவுக்கு ஒவ்வொரு நடிகரிலிருந்தும் அவர்களின் அத்தனை உறுப்புகளையும் ஒருசேர நடிக்க வைத்துள்ளார். பெரியவர்களைத் தத்ரூபமாக நடிக்க வைப்பதையாவது ஏற்றுக் கொள்ள முடியும் ஆனால் குழந்தைகளையும் எப்படித்தான் இயக்குனர் இவ்வளவு அழகாகக் கையாள முடிகிறதோ தெரியவில்லை. குழந்தைகளிடம் பொதுவாக நாம் ஏதாவது ஒரு விஷயத்தைப் பற்றி விசாரிக்கும் போது அதன் வீரியம் புரியாமல் குழந்தை அலட்சியமாகப் பதில் சொல்லும் போது இயல்பாக பொறுமை இழந்து நமக்கு எழும் கோபத்தையும் குழந்தையின் அந்த அலட்சியப் போக்கையும் துல்லியமாகப் பதிவாக்கியுள்ளார். குழந்தைகளிடம் பொய் சொல்லக் கூடாது என்று கற்றுத் தரும் நாமே பொய் சொல்ல வேண்டாம் 'தெரியாது' என்று உண்மையை மறைக்கக் கற்றுத் தருவதையும் மிக இயல்பாகக் காட்சிப்படுத்தியுள்ளார்.

ஒரு உண்மையின் தேடலின் போது பொய்யைத்தான் கேடயமாக்கிக் கொள்கிறோம் என்ற உண்மையை இயல்பாகச் சொல்லியுள்ளது இத்திரைப்படம். இந்த ஒரு படத்தை வைத்து மட்டும் ஈரானிய வாழ்வியலையும் கலாச்சாரத்தை, பெண்ணின் உணர்வுகளை மதிக்கும் தன்மையையும் எடை போட்டு விட முடியாதென்றாலும் குற்றச்சாட்டுக்களை சுய நியாயப்படுத்துதல், பொய்களின் வீரியத்தை உணர்த்துதல், நெறிமுறையின் சவால்களை லாவகமாகக் கையாளுதல், காட்சிகளை வித்தியாசமாக அடுக்கி புரியவைத்தல் அதோடு சஸ்பென்ஸ் எஸன்சையும் சேர்த்து சுவையான ஒரு உயர் ரகப் படத்தை தந்து மனதில் நீங்காத வலியையும் அழுத்தமான சிந்தனையையும் தூண்ட வைக்கும் படம். ஒரு வகையான ஈர்ப்புடைய உளவியல் சார்ந்த படமென்றால் மிகையில்லை. ஆஸ்கர் வரை சென்று எட்டிப்பார்த்துவிட்டு வெற்றி பெறாமல் வந்தப் படமென்றாலும், இந்தப் படத்திற்கு பல்வேறு விருதுகள் கிடைக்காமலில்லை. இப்படத்தை பார்த்து பல மாதங்களாகிட்டாலும் இன்னும் அதன் பாதிப்புகள் என்னுள் பதிந்தே கிடக்கிறது.

கடந்து போன காலம்.. The Past - Le Passé

ஆரம்பக் காட்சியைப் புரிந்து கொள்ள கடைசிக் காட்சி வரை நம்மைப் பார்க்க வைக்கும் படம் 'தி பாஸ்ட்' (The Past - Le Passé). தலைப்பை 'தி பாஸ்ட்' என்று வைத்துவிட்டு ஒரு 'பிளாஷ் பேக்' கூட இல்லாமலும், இதுவரை நடந்தது என்ன என்று ஒரு கதை சொல்லி மூலமோ குட்டிக் கதை மூலமோ சொல்ல முற்படாமல் கதையில் வரும் காட்சிகளின் நகர்வை வைத்தும், வசனங்களை வைத்தும் நம்மைப் புரிந்து கொள்ள வைக்கிறார் இயக்குனர் அஸ்கர் ஃபர்ஹதி.

ஒரு படத்தைக் கண்ணெடுக்காமல் அதில் மூழ்கி நாமும் அதில் ஒர் அங்கமாகி நடக்கும் நிகழ்வுகளைக் கவனித்து அதைப்பற்றி விமர்சனம் செய்வது மற்றவர் வீட்டு விஷயத்தைப் புறம் பேசுவது போல் உணர வைக்கும் அளவிற்கு அமைந்துள்ள திரைப்படம். ஒவ்வொரு கதாபாத்திரத்தையும் செதுக்கி நீ என் கதையின் வெறும் கதாபாத்திரமல்ல இது நடிப்பல்ல நிஜமென்று நம்மை நம்ப வைக்கும்படி ஒவ்வொரு கதாபாத்திரமும் தன் பங்கை செவ்வனே செய்துள்ளனர். அது முக்கிய கதாபாத்திரமாக இருந்தாலும் சரி ஒரு காட்சியில் வசனமில்லாமல் வந்து போகிறவரென்றாலும் சரி. இப்படி அமைய வேண்டுமென்றால் அந்த இயக்குனர் தன் கண் முன்னே இப்படத்தை இயக்குவதற்கு முன்பே ஓட்டிப் பார்த்திருக்கக் கூடுமென்பது என் கணிப்பு.

'எ செப்பரேஷனை' தொடர்ந்து அதே விவாகரத்தை மையமாகக் கொண்ட படம் 'தி பாஸ்ட்'. அஹ்மத்- மேரியான் இருவரும் காரை பின்னோக்கி எடுக்கும் போது பின்புறம் ஒரே நேரத்தில் திரும்பி பார்ப்பது கடந்தவற்றைத் திரும்பிப் பார்ப்பவர்கள் இவர்கள் என்பது போல 'தி பாஸ்ட்' என்று படத்தலைப்பு விரிகிறது. படத்தின் காட்சிகள் திருமண முறிவுக்குச் செய்யும் ஏற்பாடுகளும் அதன் பிறகு மேரியான் ஏற்படுத்திக் கொள்ளப் போகும் புதிய உறவைப் பற்றியும் புதுத் திருமண வாழ்வையொட்டியும் அதனால் பாதிக்கப்படும் குழந்தைகளைப் பற்றியுமாக நகர்கிறது.

திருமணத்தின் கசப்பால் இரு குழந்தைக்குப் பிறகு விவாகரத்து பெற்று அஹ்மத்தை கைப்பிடித்து அவர் நிழலில் குழந்தைகள் வளர்ந்து, பிறகு அவருடனும் பிளவென்பதால் மற்றொரு விவாகரத்தை வேண்டும் மேரியான், சமீர் என்பவரின் குழந்தையைச் சுமர்ந்து கொண்டு அவரை மறுமணம் செய்ய விரும்புவதை மேரியோனின் மகள் லூசி வெறுக்கிறாள். சமீரின் மகன் ஃபூவாதும் புது உறவுகளை ஏற்க முடியாமலும் தவிர்க்க முடியாமலும் தன் கோபத்தை வெளிப்படுத்துகிறான். தன் வீட்டில் அவனைப் பார்த்துக் கொள்ள யாருமில்லை. அவனது தாய் தற்கொலை செய்ய முயற்சித்துக் கோமாவில் இருக்கிறாள். அவளைத் தற்கொலைக்குத் தூண்டுவது எது? மேயான்- சமீரின் தொடர்பா? இந்தப் புள்ளிகளில் நகர்வதுதான் கதை. ஒரு பதின்ம வயது மகள் தாயின் மூன்றாவது திருமணத்தை எதிர்கொள்ளும் போராட்டமும், அமைதியாக வாயே திறக்காமல் கண்களால் பேசி வேடிக்கை பார்க்கும் அவள் தங்கை அக்காவின் கூற்றில் நியாயமிருக்கிறதா இல்லையா என்று புரிந்துக் கொள்ள முடியாத தவிப்பும், சமீரின் மகனாக வரும் ஃபூவாத்தின் வசனமில்லாத முகபாவத்தில் ஆயிரம் விஷயங்களைச் சொல்லிச் செல்ல வைக்கிறார் இயக்குனர் ஃபர்ஹதி.

தன்னைப் பற்றி மட்டும் யோசித்து சுலபமாகக் கண்ணீருடன் கிழித்துப் போடும் திருமணங்களின் வலியில் துடிப்பது குழந்தைகள் என்பதை அழுத்தமாகக் காட்டி இருக்கும் இயக்குனர் அதில் எந்த மதத்தை வலியுறுத்தியோ, அறநெறி, ஒழுக்கப் பிரச்சனைகளின் போதனையோ இல்லாமல் மிக நேர்த்தியாக அற்புதமாகச் சொல்ல விரும்பியிருக்கிறார். 'எ செப்பரேஷன்' - இஸ்லாமிய சமுதாயத்தை முன்னிறுத்தி அதன் போலித்தனமான பாசாங்குகளையும் முக்கியமாக வர்க்க வேறுபாட்டை வெளிப்படுத்தியும் அந்த உண்மையை உரக்கச் சொல்லியும் ஆஸ்கர் தட்டிச் சென்றவர் ஃபர்ஹதி. இந்தப் படத்தில் மதச்சார்பற்ற மேலை நாடுகளில் சுதந்திரம் என்ற பெயரில் பொறுப்பற்ற தவறான நடத்தையால் அடுத்தத் தலைமுறைக்கு ஒரு தவறான எடுத்துக்காட்டாகின்றனர் என்பதையும் புலப்படுத்தியிருக்கிறார்.

'அம்மா சாகட்டும்' என்கிறான் சமீரிடம் மகன் ஃபூவாத். ஆச்சர்யத்துடன் சமீர் 'ஏன் அப்படிச் சொல்கிறாய்?' என்று கேட்க, 'உயிர் வாழ விரும்பாதவர்கள் தானே தற்கொலை செய்ய முயற்சிப்பார்கள், பின்பு ஏன் அம்மா உயிருடன் இருக்க வேண்டும்?' என்று தாய் தன்னைப் பற்றிச் சிறிதும் எண்ணிப் பார்க்காமல் வெறுக்கத்தக்க செயலின் கோப வெளிப்பாட்டை ஒரு குழந்தையாகத் தம் உடல்மொழியின் மூலம் வெளிப்படுத்தும் அந்தப் பிஞ்சின் நடிப்பு பாராட்டுக்குரியது.

ஏ.ஆர். ரஹ்மான் எப்படித் தன் ஹிட் மெட்டை அடுத்தப் படத்தில் புகுத்தி அதையும் ஹிட்டாக்குவாரோ அப்படி ஃபர்ஹதி ஆஸ்கர் வென்ற 'எ செப்பரேஷனில்' பேமேன் மவாதியுடைய அதே தோற்றத்தையும் ஒப்பனையும் கதாநாயகனான அஹ்மத்தாக வரும் அலி முசஃபாவுக்குத் தந்திருக்கிறார். நானும் இந்தக் கதாநாயகனை படம் முடியும் வரை ஃபர்ஹதியின் மற்றப் படங்களான 'அபவுட் எல்லி', 'எ செப்ரேஷனில்' வரும் பேமேன் மவாதி என்றே நினைத்திருந்தேன். அதன் பிறகுதான் இவர் - அலி முசாஃபா ஓர் ஈரானிய நடிகரைப் பிரஞ்ச் கற்றுக் கொள்ளச் செய்து இந்தப் படத்தில் நடிக்க வைத்துள்ளார் - என்பது பற்றி தெரிந்துக் கொண்டேன்.

இப்படத்தின் கதாநாயகி மேரியானாக வரும் பெஜோ தேர்ந்த நடிகை. சென்ற வருட ஆஸ்கருக்கு சிறந்த நடிக்கைக்குப் பரிந்துரைக்கப்பட்டவர். இப்படத்தில் கோபக் கணைகளை வீசும் போதும் தன் மகள் லூசியிடம் 'ஏன் எனக்கு இப்படி ஒரு காரியத்தைப் பண்ணினே' என்று ஓலமிட்டு அழும் போதும், அவர் அடையும் ஆத்திரத்தில் நாமும் சேர்ந்தே நடுங்கிவிடுகிறோம்.

கவிதை நயம் கொண்ட ஃபர்ஹதியின் படங்களில் சில காட்சிகளில் நேரடியாகச் சிலவற்றைச் சொல்லாமல் சொல்லிவிடுவார். இப்படியாக ஒரு காட்சியில் குழாயில் தண்ணீர் கசியும் அஹ்மத் அதைச் சரி செய்து நிறுத்த முற்படுவார். சரி செய்துவிட்டார் என்று நினைக்கும் போது அது மறுபடியும் கசிகிறது என்பார். உடனே சமீர் நீங்க ஒதுங்குங்க நான் சரி செய்கிறேன் என்று குனிவார். இந்தக் காட்சியில் நான் புரிந்துக் கொண்டது மேரியானின் கசியும் அன்பையும் தேவையையும் பூர்த்தி செய்ய முற்பட்டு முடியாமல் இப்போது சமீர் அதில் முயற்சிக்க இறங்கியுள்ளார் என்பதாக.

காட்சிகளைக் கூர்ந்து கவனித்தால் மறைவான நிறைய விஷயங்கள் வசனமில்லாமல் புரிந்துவிடும். இப்படியான நுணுக்கமான காட்சிகளைச் சரியாகப் பதிந்துவிடுபவர் ஒளிப்பதிவாளர் மஹ்மூத் கலாரிதான். இயக்குனர் பார்த்த, பார்க்க விரும்பிய அத்தனை பொருட்களையும் காட்சி விவரிப்பையும் ஒரே 'பிரேமில்' கச்சிதமாக நம் கண் முன் நிறுத்துபவர். சின்ன அறையாக இருந்தாலும் சரி, சாலைக்கு அப்பால் ஓடும் ரெயில் தண்டவாளமாக இருந்தாலும் சரி எல்லாவற்றையும் நமக்குக் காட்டி விடுகிறார். சின்ன ஜன்னலின் வழியாக மேரியான் கீழே குழந்தைகளின் சைக்கிளை சரி செய்யும் அஹ்மத்தை கவனிப்பதைக் கூட அவர் கண் வழியே அந்தக் காட்சியை நம்மைப் பார்க்க வைக்க வல்லவர். நான் விவரிக்கும் ஒவ்வொன்றும் நீங்கள் இந்தப் படத்தைப் பார்த்து இரசிக்கும் போது புரியும்.

'தி பாஸ்ட்' கடந்த காலம் அல்லது கடந்தவை என்பது வெறும் கடந்தவையல்ல நடந்த பாதை, நினைவுகள், பழைய உறவு என்று பல பொருள்படும் இந்தப் படத்தின் முதல் காட்சியில் அஹ்மத்- மேரியான் இருவரும் அடர்த்தியான கண்ணாடியின் வெவ்வேறு புறங்களிலிருந்து கையசைவின் மூலம் மட்டுமே பேசிக் கொள்வார்கள். அதுதான் அவர்கள் வாழ்ந்த கடந்தவையின் புரிதல்.

அறிந்தும் அறியாமலும்...

மற்றவர்கள் பேச்சை நான் எப்போதும் கவனிப்பதே இல்லை. எனக்குத் தொடர்புடையதாக இருந்தால் அல்லது என்னுடன் பேசினால் மட்டுமே அதில் கவனம் செலுத்துவேன். மிக அருகிலிருந்து பேசினால் கூட அதை காது கொடுத்து கேட்க மாட்டேன். பலர் இதற்காக என்னைக் கடிந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். என் மேலாளர் கூட போனில் ஏதாவது பேசிவிட்டு அது தொடர்பாக என்னிடம் ஏதாவது கேட்டால் எனக்குத் தலையும் புரியாது வாலும் புரியாது. ஆரம்பத்தில் மேலாளர் என்னுடன் இதற்காகவே மிகவும் சினம் கொண்டிருக்கிறார். ஆனால் பின்னர் அவருக்கும் என் சுபாவம் புரிந்து அதன் பின் பிடித்தும் போய்விட்டது.

அதனால் என் பக்கத்தில் உட்கார்ந்தே பலகதைகளும் ரகசியங்களும் பகிர்வார்கள். அதன் பிறகு என்னை அழைத்து ”இவன பாருடா சரியான பேக்கு. இவன மாதிரி எதையுமே கண்டுக்காம இருந்துட்டா பிரச்சனையே இல்ல” என்று முடிக்கும்போதுதான் அங்கு ஏதோ நடந்திருக்கிறது என்பதைப் புரிந்து கொள்வேன். இப்படியான என் சுபாவம் என்னை பாதித்ததே இல்லை. நான் அதற்காக வருந்தியதுமில்லை. ஆனால் இன்று வருந்துகிறேன்.

ஆஷியின் தொலைப்பேசி சம்பாஷனையை கவனிக்காமல் போனதற்கு மனதிற்குள் குமுறுகிறேன். என்ன நண்பன் நான்? இல்லை, உண்மையில் நாங்கள் இருவரும் நண்பர்கள் இல்லை.ஒரே அலுவலகத்தில் வேலை பார்க்கிறோம், அவ்வளவுதான். இருந்தாலும் எங்கள் அறையில் மொத்தம் மூன்றே பேர்தான் உட்காருகிறோம், இருந்தும் நாங்கள் மூவரும் பொதுவான விஷயங்களைப் பேசிக்கொள்வோமே தவிர நட்புரீதியாக சொந்தவிஷயங்களைப் பகிர்ந்து கொள்வதில்லை. ஜோசப்புக்கு திருமணம் நடந்தபோது சம்பிரதாய வாழ்த்தைப் பகிர்ந்து கொண்டோமே தவிர உரிமையாக ”ட்ரீட்தாடா” என்றோ ”திருமண புகைப்படத்தைக் காட்டு”என்பது போன்றோ பேசிக்கொண்டதில்லை. உங்களுக்கு விசித்திரமாக இருக்கலாம் ஆனால் நாங்கள் அப்படித்தான்.

இந்த அலுவலகத்தில் நான் கடந்த ஐந்து வருடங்களாகப் பணிபுரிகிறேன். கடந்த ஒரு வருடத்திற்கு முன்புதான் ஆஷி வேலையில் சேர்ந்தார். அதற்கு முன்பு அவரிடத்தில் பணியில் இருந்த மணியிடம் கூட நான் அதிகம் வைத்துக் கொண்டதில்லை. ஜோசப் இதற்கு முன் லண்டனில் எங்கள் தலைமை அலுவலகத்திலிருந்தான். சமீபமாக ஒரு எட்டு மாதத்திற்கு முன்புதான் துபாய்க்கு அவனை மாற்றினார்கள். அலுவலகம் என்பது நான்கு அறைகள் கொண்ட சிறிய அலுவலகம்தான். முகப்பில் வரவேற்பறையில் வேலையில் இருந்த பெண் உடல்நிலை சரியில்லாததால் கடந்த ஒருவாரமாக அலுவலகத்திற்கு வரவில்லை.மேலாளர் துபாயில் இருப்பதே இல்லை. லண்டன், துபாய், இந்தியா என்று பறந்து கொண்டே இருப்பார். நானும் ஆஷியும்தான் பெரும்பாலும் அலுவலகத்தில் இருப்போம். ஜோசப் வெளி வேலைகள் அதிகம் இருப்பதால் எப்போது வேண்டுமானாலும் வருவார் போவார்.

நானும் ஆஷியும் காலை 9மணிக்கு சரியான் நேரத்திற்கு வந்து விடுவோம். கதவைத் திறக்க எங்கள் கைரேகைகள்தான். ஆனால் சரியாக 5மணிக்கு வீட்டுக்குப் போக மாட்டோம். நாங்கள் மூவருமே அப்படித்தான். ஜோசப் திருமணமான பிறகும் கூட நேரத்திற்கு வீட்டுக்குப் போகிறவரில்லை. ஆனால் அன்று நான் கிளம்பும்போதே ஜோசப்பும் கிளம்பிவிட்டார். ஆஷி கண்ணாடிக்கு அந்தப்புறமிருந்து எதோ விவாதத்தில் இருந்தார். நாங்கள் ‘bye' என்று கையசைத்தோம் அதற்குக் கூட பதில் சொல்லவில்லை. அதை எதிர்பார்த்து சொல்லாததால் நாங்களும் கண்டு கொள்ளவில்லை. இப்போது இந்த ஒவ்வொரு விஷயமும் என் மண்டையைக் குடைகிறது.

முகம் சிவந்திருந்தவனை ”என்னஆச்சு” என்று கேட்டிருக்கலாமோ என்று இப்போது தோன்றுகிறது. எனக்கு நினைவிருப்பதெல்லாம் யாருடனோ சத்தமாகக் கைப்பேசியில் பேசிக்கொண்டிருந்ததுதான். எதையுமே கவனிக்காத எனக்கும் கூட அவன் பேசியது இடையூறாக இருந்தது. காரணம் அவ்வளவு சத்தமாகப் பேசிக் கொண்டிருந்தார். ‘விஸ்வரூபம்’ பற்றி ஏதோ தீவிரமாக விவாதித்துக் கொண்டிருந்தார் என்று மட்டும் எனக்குத் தெரியும். ஒருமுறை திரும்பிப் பார்த்ததுதான் தாமதம் தன் கைப்பேசியுடன் பேசிக்கொண்டே‘ மீட்டிங் ரூமுக்கு’ச் சென்று அங்கு உட்கார்ந்து பேசினார். ஜோசப் என்னைப் போல் இல்லை கொஞ்சம் விவரமானவன். அவன் கவனிக்க முற்பட்டிருக்கிறான். ஆனால் அவனுக்குதான் தமிழ் புரியாதே!அதனால் அவன் புரிந்து கொண்டது ஒரு படத்தைக் குறித்துத்தான் ’கேர்ள்பிரண்டுடன்’ ஏதோ சண்டை. இருவரும் ஒரே மதத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் இல்லை, அதனால் ஒரு படத்தின் சர்ச்சை அவர்கள் உறவை உலுக்கிக் கொண்டிருந்திருக்கிறது. அது தொடர்பானவிவாதங்கள், சர்ச்சைகள் என்று தொடர்ந்து கொண்டிருந்திருக்கிறது. அதுவும் இவனுக்குப் புரிய காரணம் இடையிடையே ஆங்கிலம் கலந்து பேசியதுதான். இதையெல்லாம் இப்போது ஊகித்துச் சொல்கிறான் ஜோசப். அவன் அப்போதே சொல்லியிருந்தாலும் நான் ஒன்றும் தலையிட்டிருக்க மாட்டேன்தான். எதற்காகவோ நான் திரும்பும்போது கண்ணாடிக்கு அந்தப் பக்கம் அவர் பேசிக் கொண்டிருப்பதும் அவர் கண்கள், காதுகள் முகமெல்லாம் சிவந்திருப்பதையும் கவனித்தேன். ஆஷி நல்ல நிறம். ரொம்பக் குளிரென்றாலும் சரி, ரொம்ப வெக்கையாக இருந்தாலும் சரி முகம் சிவந்து விடும். அதனால் அதை ஒரு பொருட்டாகக் கருதவில்லை நான். கருதியிருக்கவேண்டுமென்று இப்போது மனம் அழுத்துகிறது.

கொஞ்சம் ‘டென்ஷன்பார்ட்டி’ ஏதோவொரு காரணத்திற்காகவும் காரணமே இல்லாமலும் கூட அடுத்தடுத்து சிகரெட் ஊதித் தள்ளுவதில் வல்லவர். நேற்று காலையில் வேலைப்பளுவில் மண்டையை உடைத்துக் கொண்டு மூழ்கியிருந்தபோது’ஏதாவது தலைவலி மாத்திரை இருக்கா’ என்று என்னிடம் கேட்டார். இல்லையென்றேன். ச்சே!எங்காவது சென்று வாங்கிக் கொடுத்திருக்கலாமோ, கொடுத்திருந்தால் இப்படி நடந்திருக்காதோ என்றெல்லாம் இந்த நொடியில் நினைக்கிறேன். 34 வயதில் இப்படியெல்லாம் நடக்குமென்று யார் எதிர்பார்த்தார்கள்? நேற்று மாலை அவர் முகத்தைப் பார்க்கும்போது அதுதான் நான் அவரைக் கடைசியாகப் பார்க்கிறேன் என்று தெரியாமல் போய்விட்டது.

நான் இன்று காலையில் அலுவலகத்தின் உள்ளே நுழையும்போது ஆஷி தன் இருக்கையில் கண் மூடித் தலையைப் பின்புறமாகத் தொங்கவிட்டவனாகக் கிடந்தான். நான் ஏது இவர் இவ்வளவு சீக்கிரம் வந்துவிட்டாரே என்று நினைத்துக் கொண்டே உள்நுழைந்து ‘குட்மார்னிங்’என்றேன். சத்தமே இல்லை.

“தூக்கமா?” என்றேன்.

அதற்கும் சத்தமில்லை. என் கணினியை ‘ஆன்’ செய்து விட்டு மனதிற்குள் ஏதோ ஒரு பயம் பிடிக்க ஆஷியைத் தட்டி எழுப்பலானேன்.

”........” அசைவுமில்லை.

அவர் மீளாஉலகத்தின் நித்திரையில் இருக்கிறார் என்றுஅறியாமல் உரக்கக் கத்திப் பார்த்தேன் தூக்கம் களையுமென்று. பலனில்லை. மெதுவாக நடுக்கத்துடன் என் விரல்களை அவர் நாசியில் வைத்துப் பார்த்தேன் ‘கடவுளே ஒன்றுமாகியிருக்ககூடாது’என்று பிரார்த்தித்தபடி. இறந்து விட்டிருக்கிறார்!! என்னால் நம்பவே முடியவில்லை. என்ன செய்வதென்றறியாமல் பதற்றமானேன். முதலில் ஜோசப்பை அழைத்தேன். ‘எங்கிருக்கிறாய்’என்று கேட்டேன்.கீழேதான் என்றார். விரைந்து வரச் சொன்னேன் விஷயத்தை விவரிக்காமல். வந்து பார்த்தவுடன் ஒரு அடி பின்னால் ஒதுங்கி நின்று ஓலமிட்டார். ஆஷி காதிலிருந்து இரத்தம் கசிவதைகைக் காட்டித் திணறலுடன் ஏதோ சொன்னார். லண்டனில் இருக்கும் மேலாளரைத் தொடர்பு கொண்டு இது பற்றிச் சொன்னேன். அவரோ ‘இறந்துவிட்டாரா?’ என்று அதிர்ச்சி அடைவதற்குப் பதில்‘அலுவலகத்திலா’என்றுவியப்படைந்தார். உடனே போலிஸுக்கு அழைத்து விபரம் சொல்லி என்ன செய்வது என்று கேட்டு அதன்படி காரியங்களைச் செய்யச் சொன்னார். இன்னும் நடந்து கொண்டுதான் இருக்கிறது சம்பிரதாயங்களும் பரிசோதனைகளும்.

என்னையும் ஜோசப்பையும் இன்று முழுக்க போலீஸில் வைத்திருந்தார்கள்.

முகம் தெரியாத இணைய நண்பர்களுடன் முகநூலில் வளைய வரும் எனக்குப் பக்கத்தில் இருக்கும் ஒருவரின் பரிதவிப்பில், பிரச்சனையில் பங்கெடுக்க முடியவில்லை என்ற குற்றவுணர்வில் இருந்தேன். ’பிரைன் ஹாமரேஜ்’அல்லது‘கார்டியாக்அரஸ்ட்’ஏதாவது ஒன்றாகத்தான் இருக்க முடியுமென்று ஜோசப் ஊகித்துக் கொண்டிருந்தார்.ஆஷியுடன் பேசிய விஷயங்கள், அலுவலகம் தொடர்பாகப் போட்ட சண்டைகள், பொது விஷயத்தைப் பற்றிய எங்களது விவாதங்கள் எல்லாம் கண்முன் வந்து போய்க்கொண்டிருந்தது. ஆஷியின் முகம் என் கண்சிமிட்டலில் கூட களையவில்லை. ஒருவரின் மறைவு அல்லது பிரிவுக்குப் பிறகுதான் அவர் நம்முடன் எவ்வளவு நெருக்கமாக இருந்திருக்கிறார் என்பது புரியும் போலிருக்கிறது என் மரமண்டைக்கு.

ஆஷியின் மறைவுக்குக் காரணம் வேலைப்பளுவா? சிகரெட்பழக்கமா? அவருடைய முன்கோப டென்ஷனா? அல்லது விஸ்வரூமா? எதுவாக இருந்தாலும் அவர் நல் ஆத்மா சாந்தி அடைய மனதாரப் பிராத்தித்துக் கொண்டிருக்கிறேன்.

எங்கே அவள்?

'Money.. Money... Money' இதையே தாரக மந்திரமாகக் கொண்ட கரனுக்கு எல்லாமும் வேண்டும் ஆனால் பணமும் அதிகம் செலவாகிவிடக் கூடாது. அனிதா, கரனுக்கு அப்படியே எதிர்மறையான சிந்தையுடையவள். நாளையென்பது நிச்சயமில்லாத உலகில் சேமிப்பு, பத்திரப்படுத்துதல், கவனத்துடன் பயன்படுத்துதல் என்ற சொல்லுக்கே இடம் தராது தாராளமாகவும் அலட்சியமாகவும் செலவு செய்பவள். தனது மூன்று வயது மகள் ரோஷிமாவுக்கென்றால் கேட்கவே வேண்டாம் கேட்காமல் சகலமும் தந்திடுவாள் அவளுடைய நேரத்தைத் தவிர.

கணவன் - மனைவி இருவரும் வியாபாரம், வெளியூர் பயணமென்று இருப்பதால் ரோஷிமாவை பார்த்துக் கொள்ள சாந்தியை சொந்த ஊரிலிருந்து வரவழைத்திருந்தார்கள். ரோஷிமா மூன்று மாதமாக இருக்கும் போது அனிதாவிற்கு திருப்தி தரக்கூடிய, மனதிற்குப் பிடித்த, நம்பிக்கைக்குரிய, இவள் மகளை தன் குழந்தையாக பார்த்துக் கொள்ள ஒரு ஆள் தேவைப்பட்ட போது அவள் சகோதரி வீட்டில் வேலை செய்யும் சாந்திதான் அவள் நினைவுக்கு வந்தாள். பல வருடமாக அங்கு வேலை செய்யும் ஆதரவற்ற சாந்தியைக் கெஞ்சிக் கூத்தாடி தன் வீட்டுக்கு அழைத்து வந்துவிட்டாள் அனிதா. தன் பெயருக்கேற்றாற் போல் சாந்தி அமைதியானவள். முப்பத்தெட்டு வயது மதிக்கத்தக்க களையான முக அமைப்பு கொண்ட பெண். வீட்டு வேலை செய்பவளாக இருந்தாலும் நேர்த்தியாக உடுப்பு உடுத்தி கொஞ்சம் மிடுக்கான தோற்றம் அளிக்கக் கூடியவள். குழந்தைப் பராமரிப்போடு, வீட்டைக் கவனித்துக் கொள்வது, சமையல் என்று எல்லாமும் சாந்திதான். மூச்சுக்கு முண்ணூறு தடவை “சாந்திமா சாந்திமா” என்று ரோஷிமா அவளையே சுற்றி வருவது சமயங்களில் அனிதாவுக்கே பொறாமையைத் தந்திருக்கிறது. அனிதாவும் மிகுந்த நேசத்துடன் ”சாந்தி அக்கா, சாந்தி அக்கா” என்று பழகி வேலை ஏவுவாள். கரனைப் பொருத்தவரை சரியான சம்பளத்திற்கு செம்மையாக வேலை செய்பவள்.

---000---

புது வருடத்திற்கு முன்பே தன் புது வீடு தயாராகிவிட வேண்டுமென்று அதிகம் மெனக்கெட்டு கரனுக்கும் தெரியாமல் பொறியாளருக்கும், மேஸ்தரிக்கும், வேலையாட்களுக்கும் தாராளமாக வழங்கி வீட்டை மிகக் கச்சிதமாக அமைத்த திருப்தியில் இருந்தாள் அனிதா. இது இவர்களுக்கு முதல் வீடல்ல. ஆனாலும் இந்தப் புதிய வீட்டை இவர்கள் தங்கும் இல்லமாக்கி மற்றதை வாடகைக்கு விடும் எண்ணத்துடன் எழுப்பப்பட்டது. அந்த இருபது மாடிக் கட்டடத்தில் ஒன்பதாம் தளத்தில் இருக்கும் இரண்டு வீடுகளில் 901-ஆம் வீடு அனிதா கரனுடையது. கரனுக்கு ’அப்பார்ட்மெண்ட் டைப்’ பிடிக்கவில்லை ஆனால் பில்டர்கள் இவர்களுக்குப் பிடித்த வகையில் அமைத்துக் கொடுப்பதாகச் சொன்னதும் ஒப்புக் கொண்டார்கள். பெரு நகரத்தின் மத்தியில், பரபரப்பான வீதியில், எல்லா வசதிகளும் சூழ்ந்த, உயர்ந்த கட்டடத்தில், பலதரப்பட்ட சவுகரியங்களுடன், விசாலமான வீடு அமைவது அவ்வளவு சுலபமல்ல. எழுபது வீடுகள் கொண்ட அந்தக் கட்டடத்தில் இவர்களையும் சேர்த்து குடிவந்திருப்பதென்னவோ முப்பத்தியோர் பேர்தான்.

குடியேறி சில தினங்களே ஆனதால் பக்கத்துவீடு அக்கத்து வீடு என்று யாரையும் இவர்களுக்குப் பரிட்சயமில்லை. சாந்தி மட்டும் குழந்தையின் கைப்பிடித்து லிப்டில் மேலும் கீழும் சென்று எது எங்கே இருக்கிறதென்று அனிதாவிடம் சொல்லிக் கொண்டிருப்பாள். வீட்டில் உள்ளவர்களுடனே பேச அதிகம் நேரமில்லாத கரன் - அனிதாவுக்கு அயலார்கள் பற்றி அக்கறை இருந்ததாகத் தெரியவில்லை.

வீட்டில் மிச்ச வேலைகளான தச்சு வேலை, பெய்ண்ட் டச்சப், தரையில் படிந்த கரை துடைப்பு, குழாய் தண்ணீர் அழுத்தமாக வரவில்லை, பைப் கேஸ் தொடர்பு இன்னும் முழுமை பெறவில்லையென்று பல விஷயங்கள் கிடப்பில் இருந்ததால் விடுமுறை தினங்களிலும், மாலை நேரங்களிலும் வீட்டிற்கு ஆள் வந்து வேலை செய்த வண்ணமிருந்தார்கள். இருநாட்கள் பெய்ண்டர் வந்தால், மூன்று நாட்கள் தச்சு வேலையாள் என்று ஒன்றன் பின் ஒன்றாக வந்து போய் கொண்டிருந்தார்கள்.

அன்றும் அப்படித்தான் அனிதா உள்ளே நுழையும் போது கறை படிந்த பற்களுடன் கருத்த ஒருவன் ஸ்விட்ச் போர்டை தின்னர் வைத்து துடைத்துக் கொண்டிருந்தான். இவளைப் பார்த்ததும் இளித்தான். அனிதா ஒரு புன்முறுவல் தந்துவிட்டு உள்ளே சென்று கதவைத் தாளிட்டாள். அதிசயமாக ஐந்தரை மணிக்கே வீடு திரும்பிய அனிதா கொஞ்ச நேரம் படுத்திருந்துவிட்டு, பின்பு எழுந்து உடை மாற்றி சத்தமே இல்லாத வெறிச்சோடிக் கிடந்த வீட்டின் முகப்பில் வந்து ”சாந்தி” என்று குரல் கொடுத்தாள். அவள் குரல் அவளுக்கே எதிரொலித்தது. ஒவ்வொரு அறையாகச் சென்று பார்த்தாள். கழிப்பறையில் யாரோ தண்ணீர் திறப்பது போல் கேட்க உள்ளறை கழிப்பறைக்குச் சென்றாள் அங்கு உயரமான ஒருவன் பளம்பிங் வேலை பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். இவளைப் பார்த்ததும் இந்த பிரஷர் போதுமா மேடம் என்று தண்ணீரைத் திறந்துவிட்டு கேட்டான். ‘ம்ம்’ என்று தலையசைத்து விட்டு வெளியே வந்து மறுபடியும் ‘சாந்தி’ என்று கொஞ்சம் சத்தமாகவே கத்தினாள். பதிலில்லை. மீண்டும் உள்ளறைக்குச் சென்று ப்ளம்பரிடம் ”சாந்தி எங்கே” என்றாள்.

உங்க வீட்டாளை என்னிடம் கேட்கிறாயே என்பது போன்ற பார்வை தந்து, தெரியாது என்பது போல் உதட்டைப் பிதுக்கி இடதும் வலதுமாக தலையசைத்தான். இவள் அறைக்கு மீண்டும் வந்து இவளுடைய கைப்பேசியை கைப்பையில் தேடினால் கிடைக்கவில்லை. ‘காரிலேயே வைச்சிட்டேனோ’ என்று தனக்குத் தானே சொல்லிக் கொண்டு, மீண்டும் ப்ளம்பரிடம் சென்று ”வேலை முடிந்ததா?” என்றாள். ”இல்ல ‘ஃபளஷ்’ வேலை செய்யலன்னு..” என்று இழுத்தான்.

கேட்டும் கேட்காதது போல் அவள் அவசரமாக வெளியே வந்து, கீழே காருக்குச் செல்ல லிப்ட் பட்டனை அழுத்திக் காத்திருந்தாள். ரோஷிமா அழும் குரல் எங்கோ தூரத்தில் கேட்பது போல் இருந்தது. அது ரோஷிமாவின் குரலேதான் என்று நினைத்துக் கொண்டு எந்தத் திசையென்று தெரியாமல் “ரோஷி ரோஷிமா” என்றாள். “_____” நிசப்தம்.

மீண்டும் வீட்டுக்குள் வந்தாள் தின்னர் அப்படியே மூடி திறந்தபடி அதே இடத்தில் இருப்பதைப் பார்த்து, மீண்டும் வெவ்வேறு அறைகளுக்குச் சென்று தேடினாள். கட்டிலுக்கு அடியில், அலமாரி, அடுப்பறை, தாழ்வாரமென்று எல்லா இடத்திலும் தேடிவிட்டு, மீண்டும் ப்ளம்பர் இருக்கும் இடத்திற்கு வந்து ”உங்க பேரென்ன?” என்றாள் கனிவாக. அவனோ எதிர்பாராதவனாக “என் பேரு ராமு மேடம்” என்றான். “கொஞ்சம் உங்க செல் தரீங்களா? என் ஃபோனை காரில் விட்டுட்டேன் குழந்தை சத்தம் எங்கேயோ கேட்குது...” என்று சொல்லி முடிக்கும் முன் அவன் செல்பேசியை நீட்டினான். “தாங்ஸ்” என்று வாங்கி, வேகமாக சாந்தியின் எண்ணுக்கு அழைத்தாள். “நீங்கள் தொடர்பு கொண்ட எண் தற்போது....” என்று ஒலிக்கவே, உடனே கரனுக்கு அழைத்தாள். புதிய எண் என்பதாலோ என்னவோ கரன் அழைப்பிற்கு பதில் தரவில்லை. மறுபடியும் சாந்தியை அழைத்தால் மறுபடியும் அதே போல் ‘not reachable’ என்றே வந்து கொண்டிருக்க... பதற்றம் அதிகரிக்கத் தொடங்கியிருந்தது.

லிப்ட் பட்டனை 8 என்று அழுத்தினாள். எட்டில் வந்து நின்றதும் எட்டிப் பார்த்து ’ரோஷி’ என்று சத்தம் கொடுத்துவிட்டு அங்கே குழந்தையின் குரல் கேட்கிறதா என்று சோதித்துவிட்டு அடுத்து 7 என்று அழுத்தினாள். இப்படி ஒவ்வொரு தளமாகக் கீழிறங்கி பேஸ்மெண்ட் வரை பார்த்துவிட்டாள். குழந்தையின் சத்தமோ சாந்தியின் குரலோ கேட்கவே இல்லை. மறுபடியும் 9 அழுத்தி வீட்டுக்கு வந்தாள். கீழே சென்றும் மறுபடியும் காரிலிருக்கும் மொபைலை எடுக்க மறந்திருந்தாள்.

லிப்ட் அருகில் மீண்டும் வந்து “சாந்தி, ரோஷீமா” என்று குரல் கொடுத்தாள். பக்கத்து வீட்டிலிருந்து கூட யாரும் வெளியில் வரவில்லை. இவளாகச் சென்று பெல் அடித்தாள் இருட்டாக இருந்தது. யாரும் இருப்பதாக தெரியவில்லை. ’இந்த வீட்டில் குடிவந்துவிட்டதாகச் சொன்னாளே!’ என்று நினைத்துக் கொண்டே திரும்பும் போது கரன் வந்திருந்தான். “கரன், நீ, உனக்கு” என்று குரல் தடுமாற்றத்துடன் ஆரம்பித்தாள்.

“ரிலாக்ஸ், என்ன ஆச்சு உனக்கு. உன் மொபைல் எங்க? சாந்தி ஃபோன் ஏன் ஆஃப்ல இருக்கு?” என்று எரிச்சலானான்.

“என் ஃபோன் கார்ல இருக்குன்னு நினைக்கிறேன். நான் வீட்டுக்கு வரும் போது யாருமே இல்ல... சாந்தி, ரோஷிமா வீட்ல இல்ல. உன் கிட்ட ஏதாவது சொன்னார்களா?” என்று பதட்டமான தொனியில் உளறலாக கேட்டாள்.

ப்ளம்பர் வீட்டிற்குளிலிருந்து வெளியே வந்தான். “சார், எல்லாம் சரி செய்துவிட்டேன்” என்று தலையைச் சொறிந்தான்.

பாக்கெட்டிலிருந்து பணம் எடுத்து தந்தபடி கரன் “ஆமா, நீ எத்தன மணிக்கு வந்த, நீ வரும் போது வீட்டுல யார் இருந்தாங்க?”

”சார், நான் ஒரு அஞ்சு அஞ்சேகால் மணிக்கு வந்திருப்பேன் அப்போ வீட்டுல ஒருத்தர் இருந்தாரு.” என்று யோசித்தபடி பதில் உரைத்துக் கொண்டே பணத்தைப் பெற்றுக் கொண்டான்.

“கருப்பா.... பல்லெல்லாம்...” என்று திடீர் மறதியிலிருந்து நினைவு திரும்பியவள் போல் பேசியவளைத் திரும்பிப் பார்த்தான் கரன். அவள் தொடர்ந்தாள் “பல்லெல்லாம் கறையா இருந்துதே, தின்னர் வைச்சு தொடைச்சிட்டு இருந்தானே... அவன் மட்டுமா இருந்தான்?”

”அவன் என்ன பண்ணிட்டு இருந்தான்னு தெரியாது. வீட்டுக்குள்ள இருந்து வெளிய வந்தான், வீட்டுல ஆள் இல்லையா மெய்டெனன்ஸ் வெர்க் இருக்குன்னு சொன்னேன். ஆள் இருக்காங்க நீ உள்ள போய் வேலையப் பாருன்னு சொல்லிட்டு ஈரக் கைய அவன் சட்டையில் தொடச்சிட்டு எனக்குக் கதவத் திறந்துவிட்டான்” என்று சொல்லும் போதே அவனுக்கு செல்பேசியில் அழைப்பு வந்தது. “இதோ வந்துட்டேம்மா, கிளம்பிட்டேன்” என்று சொல்லிவிட்டு “சார் அப்போ நான் கிளம்பட்டா?” என்றான்.

“கொஞ்ச இருங்க. அப்ப நீங்க பார்த்த ஆள் உங்க மெய்ட்டேனன்ஸ் ஆபீஸைச் சேர்ந்தவனில்லையா..?” என்று கரனும் கொஞ்சம் பதற்றத்துடன் கேட்டான்.

“இல்ல சார். நாங்க பொதுவா நாலு மணிக்கு முன்னாடியே வேலையெல்லாம் முடிச்சிட்டு போயிடுவோம். ஆனா இந்த வீட்டு வேலைய நாலு மணிக்கு மேலதான் பார்க்கணும்னு ஆபீஸ்ல சொன்னாங்க. அதனால வீட்டுக்கு போய்ட்டு கொஞ்சம் லேட்டா அஞ்சரை கிட்டதான் வந்தேன்..” மீண்டும் கைகடிகாரத்தைப் பார்த்து தனக்கு நேரமாவதை காட்டிக் கொண்டான்.

“புரிஞ்சிக்கோங்க... வீட்டுல எங்க குழந்தையும், வேலை செய்ற அம்மாவும் இருந்தாங்க... இப்படி வீட்டைத் திறந்துப் போட்டுட்டு எங்கேயும் போக மாட்டாங்க. அப்ப நான் கார்ல செல்ஃபோன் எடுக்க லிப்ட் கிட்ட வரும் போது ரோஷிமா அழுகிற சத்தம் கேட்டுது... ஆமா அது ரோஷிமா குரல்தான் எனக்குத் தெரியும்...” என்று அழுகின்ற குரலில் பேசியவளை ப்ளம்பர் விசித்திரமாகப் பார்த்தான். கரன் தொடர்ந்து சாந்தியின் எண்ணுக்கு அழைத்துக் கொண்டிருந்தான். கரனுக்கு அனிதாவின் மீதும் கோபம். அவன் கோபத்தை வேறு எங்கு காட்டுவது? “நீ எத்தன மணிக்கு வந்த அப்போ அந்த ஆள பார்த்து நீ ஒண்ணுமே கேட்கலையா? அப்போ சாந்தி, ரோஷினி எங்கன்னு தேடலையா? என்று கடுகடுப்பான குரலில் கேட்டான்.

”நான் வரும் போது ஒருத்தன் தின்னர் வைச்சு ஸ்விட்ச் போர்ட் தொடைச்சிட்டு இருந்தான். நான் உள்ள போய் டிரஸ் மாத்திட்டு வெளியில் வந்தப்ப அவனில்ல. உள்ள ப்ளம்பர் மட்டும் இருந்தாரு...” என்று தெளிவாக்கினாள்.

இதற்கிடையில் கரன் மெய்டெனன்ஸ் ஆபீஸுக்குப் பேசி இன்று வெறும் ப்ளம்பரை மட்டும் தான் 901-க்கு அனுப்பியிருந்ததை உறுதிப்படுத்திக் கொண்டான். அவர்களுக்கு வேலையாள் பற்றியோ, இவர்களுக்கு ஒரு குழந்தை இருப்பது பற்றியோ தெரியவே தெரியாது என்றார்கள். அதனாலேயே மெய்டெனன்ஸுக்கு ஐந்து மணிக்கு மேல் போனால் போதுமானது என்று சொல்லியிருப்பதாகவும் தகவல் சொன்னார்கள்.

என்ன செய்வதென்று அறியாமல் திணறிக் கொண்டிருக்கும் போது மறுபடியும் குழந்தையின் அழுகை கேட்டது. “கேட்குதா? அந்து நம்ம ரோஷிமாதானே?” என்று நம்பிக்கை வந்தவளாக அனிதா சொல்ல..

”ஆமா ரோஷி சத்தம் மாதிரிதான் கேட்குது என்று லிப்டில் போகாமல் படிக்கட்டுக்கு போகும் கதவைத் திறந்ததும் சத்தம் இன்னும் தெளிவாகக் கேட்டது. சத்தம் மேல் திசையிலிருந்து வந்ததையுணர்ந்து மூன்று பேரும் அதை நோக்கி நடந்தார்கள். பத்தாம் தளத்தில் யாருமே இல்லை. வந்த சத்தமும் நின்றிருந்தது. இன்னும் மேலே ஏறினார்கள், அங்கு ஒரு பாட்டியின் குரல் “அழாதே கண்ணு அம்மா வந்திருவா” என்று சமாதான்ப்படுத்திக் கொண்டு இருந்தது.... பதினொன்றாவது தளத்தில் ரோஷிமா.

ரோஷியைப் பார்த்ததும் வாரி அணைத்துக் கொண்டாள் அனிதா. பாட்டியின் வீட்டுக்குளிருந்து அனிதாவின் வயதொத்த பெண் வந்து ”இது உங்க குழந்தையா? பாவம் நாலு மணியிலிருந்து படியில் உட்கார்ந்து அழுதுட்டு இருக்கா. படிக்கெட்டில் மேலும் கீழும் போறாளே தவிர வீட்டுக்குள் வர மறுத்துட்டா. எங்களுக்கும் யார் வீட்டு குழந்தைன்னு தெரியல... சாந்திம்மான்னு அழுததால மெய்ட்டெனன்ஸ் ஆபீஸில் சாந்தின்னு இங்க யாராவது இருக்காளான்னு கேட்டோம். அவாளுக்கு தெரியலைன்னா... இன்னும் ஒரு மணி நேரம் பார்க்கலாம் இல்லாட்டி போலீஸில் சொல்லலாம்னு இருந்தோம்” என்று நிலையுணர்த்தியவளிடம் ”உங்களுக்கு சாந்தியை தெரியுமா?” என்று பைத்தியக்காரத்தனமாகக் கேட்டாள் அனிதா.

“யாரு சாந்தி? அச்சச்சோ அப்ப இது உங்க குழந்தை இல்லையா...?” என்று கேட்டு குழப்பிக் கொள்ள..

”இல்ல சாந்தி எங்க வீட்டுல வேலைக்கு.....” என்று அனிதா விளக்குமுன்...

“ரோஷி, சாந்தி எங்கடா?” அனிதாவின் கையிலிருக்கும் ரோஷியின் கண்களைத் துடைத்தபடி கேட்டான் கரன்.

மழலையில் ரோஷி “சாந்திமா சாந்திமா” என்று தெம்பில்லாமல் தேம்பினாள்.

குழந்தை கிடைத்த மகிழ்ச்சியிலும், சாந்தி பற்றி விவரம் தெரியாத பதற்றத்திலும் மேல் வீட்டினருக்கு நன்றி கூட சொல்லாமல் கீழே இறங்கி வீட்டுக்கு வந்தார்கள்.

----000----

ஒரு வருடமாகி இருந்தது. சாந்தியின் இடத்தில் இப்போது பார்வதி. சாந்தியை பற்றி இன்னும் எந்த தகவலுமில்லை. சாந்தியை யாரேனும் ஏதேனும் செய்துவிட்டார்களா அல்லது சொல்லாமல் ஓடிப்போய்விட்டாளா? என்று இவர்களால் ஊகிக்க முடியவில்லை. அவளுக்கு உறவில்லாததால் அவளை யாரும் தேடி வரவுமில்லை இவர்களும் தேடிப் போகவில்லை போலீஸிலும் புகார் தரவில்லை.

[நன்றி: அமீரகத் தமிழ் மன்றத்தின் 13-ஆம் ஆண்டு விழா மலருக்காக நான் எழுதிய சிறுக்கதை]

எங்கிருந்தோ வந்தான் - The Man from Nowhere

நாளை என்பதை மறந்து இந்த நிமிடத்திற்காக மட்டும் வாழ்பவராக நாமிருந்தால் நம்மைப் பற்றி யோசிப்போமா அல்லது சுற்றி இருப்பவர்கள் சந்தோஷத்திற்காகப் பாடுபடுவோமா? நம் சகோதரர்கள் உலகில் பல இடங்களில் இன்னல்களில் இருந்தாலும் அவர்களுக்காக நம் பங்கு என்னவாக இருந்துவிட முடியும்? பிற நாடு வேண்டாம் அண்டை மாநிலம்,, அதுவும் வேண்டாம் சொந்த ஊர் இல்லை, அடுத்த தெரு ம்ஹும் பக்கத்து வீட்டில் பிரச்சனை அல்லது வன்கொடுமை என்றாலும் கூட தள்ளி நின்று வேடிக்கைப் பார்ப்பவர்கள்தான் நம்மிடையே ஏராளம். ஆனால் இந்தப் படத்தின் கதாநாயகன் தே-சிக் (வான் பின்) தன் அடையாளங்களை மறைத்துக் கொண்டு அந்த நொடிக்காக வாழ்பவர், தனக்குத் தெரிந்த பக்கத்து வீட்டுக் குழந்தைக்காக தன் வாழ்வையே பணயம் வைக்கத் துணிபவர்.

தென் கொரியப் படம் ‘தி மேன் ஃபிரம் நோவேர்’ (The Man from Nowhere) 2010- ல் 47 பிலியன் சம்பாதித்து தந்த வெற்றிப்படம். பல விருதுகளைக் குவித்த இந்தப் படம் நடைமுறையில் சாத்தியக் குறைவான கதைதான்... இருந்தாலும் தனி மனிதப் பிரச்சனையைத் துரத்திச் சென்று பின் போதைப் பொருட்கள் மற்றும் உடல் உறுப்புகளை விற்கும் கும்பலையே பிடித்து தன் அன்புகுரிய சோ-மீ என்ற பக்கத்து வீட்டுக் குழந்தையை மீட்டெடுக்கும் கதையை அழகாகத் தன் தேர்ச்சிப் பெற்ற நடிப்பின் மூலம் வெற்றிப் படமாக மாற்றியிருக்கிறார் வான் பின்.

ரொம்ப அதிரடியாக இருக்கும் படங்களை நான் அதிகம் விரும்புவதில்லை. அதில் யதார்த்தமில்லை என்பதாலும், எப்படி ஒரு தனி நபர் இத்தனை பேரை அடிக்க முடியுமென்ற கேள்வி தொக்கி நிற்பதாலும். ஆனால் வன்முறை நிறைந்த இந்தப் படம் மனதில் ஒட்டிக் கொண்ட காரணம் அந்தப் படத்தின் கதாநாயகன் வான் பின்னும் அவர் நடிப்பை பயன்படுத்திக் கொண்ட இயக்குனர் லீ ஜியோன் பியூம்மும்.

அருமையாக நடித்திருக்கும் வான் பின்னுக்கு வசனமேயில்லை. கண்களால் பல மொழிகளைப் பேசியிருக்கிறார். நம்மூர் கதாநாயகர்கள் போல் ’பஞ்ச் டயலாக்’ இல்லை. ’பிளாஷ் பேக்’கின் போது கதாநாயகியுடன் ’டூயட்’ இல்லை. நொடிக்கு பத்து பேரை வீழ்த்தும் கதாநாயகன் சிறப்பு பயிற்சிப் பெற்ற கொரியன் ரகசிய நிறுவனத்தில் பணி புரிந்து பின் தன் கர்ப்பிணியான மனைவியை இழந்த பிறகு கசப்பான கடந்த காலத்துடன் இருட்டில் ஒரு அடகுக் கடை வைத்து தன்னை மறைத்து வாழ்பவர் என்று அவர் வீரத்திற்கும் பலத்திற்கும் தகுந்த காரணங்கள். அவன் மீது அன்பு செலுத்தும் புறக்கணிக்கப்பட்ட குழந்தை சோ-மீயின் நடிப்பு. சோ-மீ மனிதர்களில் நல்லவர்கள் கெட்டவர்கள் என்று பிரித்துப் பார்க்காமல் ஒரு மனிதரில் நல்லவற்றை மட்டும் எடுத்துக் கொண்டு நட்புக் கொள்ளும் நல்லுள்ளம் படைத்த சிறுமி. ‘உன்னையும் நான் வெறுத்துவிட்டால் இந்த உலகத்தில் நான் நேசிப்பவர்கள் என்று யாருமில்லாமல் போய்விடும்’ என்ற ஆழமான வசனமும் உடல்மொழியும் நம்மை கலங்க வைக்கிறது.

பிரசவ வலியுடன் குழந்தை வெளி வர ஒரு தாய் தன் உடலில் உள்ள அத்தனை சக்தியையும் பிரயோகித்து பிரசவிப்பாள். குழந்தை பிறந்தவுடன் அதன் முகத்தைப் பார்த்து முகம் மலர்வாள். அப்படியான கடைசி காட்சி - தன் உடலில் உள்ள வலுவைக் கொண்டு எதிரிகள் அத்தனைப் பேரையும் வீழ்த்தி விட்டு தன் கையாலாகாத்தனத்தை வெம்பி தற்கொலைக்கு முற்படும் போது சோ-மீயின் குரல் கேட்டு அவன் வெளிக்காட்டும் உணர்ச்சிகளை நீங்கள் படத்தில் பார்த்து மட்டுமே தெரிந்து கொள்ளவும் ரசிக்கவும் முடியும். சம்பந்தமே இல்லாத ஒருவன் ஒரு சக உயிருக்காகப் பாடுபடும் படம்.

உறவும் பிரிவும் - A Separation

உறவுகள் பலவிதம், நாம் தேர்ந்தெடுக்காமலே பிறப்பினால் ஏற்படும் உறவுகள், நாம் தேர்ந்தெடுப்பதின் மூலம் ஏற்படும் உறவுகள் இப்படி எந்த வகையான உறவாக இருந்தாலும் சரி சண்டை சச்சரவு, மனஸ்தாபம், பிளவு என்பது சகஜம். ஆனால் அது கணவன் - மனைவி இடையில் வந்தால் மட்டுமே திருமணமுறிவுகள் - ஏன் இப்படி? விவாகரத்தின் காரணங்கள், ஒருவரால் ஒருவருடன் வாழவே முடியாது, சகித்துக் கொள்ளவே முடியாது என்ற பட்சத்தில் விவாகரத்தை எதிர்பார்ப்பார்கள் அல்லது வேறு ஒருவருடன் வாழ துடிப்பதாலும் விவாகரத்து நிகழலாம் ஆனால் சிமின் தன் கணவர் ஒழுக்கமானவர், நல்லவர், அன்பானவர் ஆனாலும் எனக்கு விவாகரத்து வேண்டுமென்று நீதிமன்றம் சென்று வலுவான காரணமில்லாததால் அந்த விவாகரத்து ரத்தாவதே ’எ செப்பரேஷன்’ (A Separation) படத்தின் முதல் காட்சி.

நாதர்- சிம்மின் ஒரு நடுத்தர படித்த ஈரானிய குடும்பம், அவர்களுக்கு ஒரு பத்து வயது மகள் தெர்மே. ஈரானை விட்டு செல்ல விசா கிடைத்திருக்கிறது போக வேண்டுமென்று துடிக்கிறார் சிமின் ஆனால் ஆல்சைமர் நோயால் அறிவாற்றல் இழந்த நிலையில் வயதான தன் தந்தையை விட்டு வர மனமில்லாமல் நாட்டைவிட்டு செல்ல மறுக்கிறார் நாதர், வழக்கமான பெண்களின் துருப்புச்சீட்டான பெற்றவர் வீட்டுக்கு பிரிந்து சென்று தன் தேவையை கணவருக்கு நிரூபிக்க பார்க்கிறார் சிமின். தந்தையைப் பார்த்துக் கொள்ளவும் பிற வீட்டு வேலைகளுக்கு மட்டுமே அவள் தேவையென்பது போல் வேலையாளாக ரஸ்யாவை நியமிக்கிறார் நாதர். கர்பினியான ரஸ்யா வறுமையின் காரணமாக அந்த முதியவரை கவனித்துக் கொள்ள தன் சிறிய மகளையும் கூட்டிக் கொண்டு வந்து வீட்டு வேலைகளையும் அந்த முதியவரின் தேவைகளையும் செய்து தருகிறார். ஒருநாள் நாதர் வீட்டிற்கு நேரத்தோடு வந்துவிடுகிறார், வீட்டில் ரஸ்யா இல்லை, தந்தை கட்டிலிலிருந்து கீழே விழுந்து கிடக்கிறார் அவர் கைகள் கட்டிலில் கட்டியபடி. பத்து நிமிடம் கழித்து வீட்டுக்குள் நுழைந்த ரஸ்யாவை திட்டி தீர்த்து, திருட்டுப் பழியும் சுமர்த்தி வீட்டை விட்டு வெளியில் தள்ளுகிறார். மறுநாள் கர்ப்பம் கலைந்துவிட்டது என்று ரஸ்யாவின் வீட்டார் சிமினுக்குத் தெரிவிக்க, கணவன் -மனைவி இருவரும் சென்று பார்க்கிறார்கள். ரஸ்யாவின் கணவர் ஹோட்ஜாத் நாதர் தள்ளியதுதான் இதற்குக் காரணமென்று சினம் கொண்டு சண்டையிடுவதோடு வழக்கும் பதிவு செய்கிறார்.

ஈரானியன் படமான ‘எ செப்பரேஷன்’ நாதர்- சிமின் இருவரின் விவாகரத்தை மையமாகக் கொண்டு அதனை சுற்றி நிகழும் ஒரு கதைக் களம். வலுவான ஐந்து கதாபாத்திரங்களை மட்டுமே வைத்துக் கொண்டு மிக நேர்த்தியாக எழுதி இயக்கியுள்ளார் அஸ்கர் ஃபர்ஹாதி. அற்புதமான திரைக்கதைகள் ஆங்கிலப்படத்திற்கு மட்டுமே என்று தொடர்ந்து ஐந்து வருடங்களாக ஆஸ்கர் வாங்கி வந்ததைத் தகர்த்தது இந்த ஈரானியப் படம். சிறந்த படம், சிறந்த இயக்குனர், சிறந்த திரைக்கதை என்று கிட்டத்தட்ட நூறு விருதுகள் பெற்ற படம்.

இந்த கதையின் காட்சிகள் உண்மை- பொய் என்ற இரண்டுக்கும் இடையில் ஒரு இழையாக ஓடுகிறது. நாம் ஒவ்வொருவரும் நம் தேவைக்காக அல்லது பிழைப்பிற்காக எவ்வளவு சரளமாக பொய் சொல்கிறோம். இல்லை நாம் பொய் சொல்வதில்லை உண்மையை மறைக்க மட்டுமே செய்கிறோம் அல்லது இருப்பைத் தக்க வைத்துக் கொள்ள இடத்திற்கேற்றாற்போல் நடந்து கொள்கிறோம். இதைத்தான் இந்த படத்தில் உடைத்தெடுக்கிறார் இயக்குனர். அதுவும் குழந்தைகளுக்குப் பொய் சொல்ல கூடாது என்று கற்றுக் கொடுக்கும் நாமே இந்த இந்தக் காரணங்களுக்குத் தெரிந்தவற்றை சொல்லாமல் மறைப்பது சரியென்பதாக மறைமுகமாக சொல்லித் தருகிறோம். இதை இயல்பாக காட்டியிருக்கிறார் இயக்குனர் அஸ்கர்.

ஈரானிய வாழ்க்கை முறையை அவர்கள் உடுத்தும் உடைகளிலும் இருக்கும் இடத்தையும் வைத்தே சித்தரித்திருக்கிறார். படித்த, மேற்கத்திய கலாச்சாரத்தில் விருப்பமுள்ளவராக சிமினை காட்ட வெறும் அவரின் இறுக்கமில்லாத உயர் ரக தலைச்சீலையையும், வெளிநாட்டுக்குச் செல்லும் விருப்பத்தையும், ஒரே ஒரு காட்சியில் அவர் படித்துக் கொடுப்பவராக காட்டும் இயக்குனர், வீட்டு வேலைக்கு வரும் இறையச்சம் நிறைந்த ரஸ்யாவை கருப்பு அங்கியால் தன்னை இறுக்கிக் கொண்டு, வயதானவரின் கழிவுகளை அகற்றவும் முதியவரின் கால் உடுப்பை கழற்றவும் கூட ஒரு மார்க்க அறிஞரை அழைத்து ’இதில் தவறில்லையே’ என்று கேட்டு அறிந்து கொள்ளும் காட்சிகள் சான்றளிக்கும் அஸ்கர் சிறந்த இயக்குனரென்று. படத்தில் வரும் இரு குழந்தைகளின் நிலைப்பாட்டை முழுநீள வசனமில்லாத அவர்களின் முகபாவங்கள் பேசிவிடுகின்றன. பெண்களை அடிப்பவர் மிருகம் அப்படியானவன் நானில்லை என்று பேசும் ஹோட்ஜாத் இறுதி கட்டத்தில் மனைவி மீதுள்ள கோபத்தை தன்னைத் தானே அடித்து வெளிப்படுத்தி விளக்கும் கட்டுப்பாட்டை நம்மூர் ஆண்களுக்கும் கற்றுக் கொடுக்க வேண்டும். தன் மகளின் பாடத்தில் உதவும் தந்தை தம் மொழிக்கு கொடுக்கும் முக்கியத்துவத்தைக் காட்டுவதோடு, தமக்கு எவ்வளவு பிரச்சனைகள் இருந்தாலும் குழந்தையிடம் வெளிக்காட்டாது அவளுக்கு நேரத்தை ஒதுக்கும் நல்ல தந்தையென்று சின்னச் சின்ன காட்சிகள் ஹைகூ போல் உணர்த்தி நம்முள் ஒட்டிக் கொள்கிறது.

படத்தின் முடிவில் தெர்மே தம் எதிர்காலத்தை யாருடன் ஆரம்பிக்க போகிறார் தாயா தந்தையா, அதன் பின்னனி நியாயங்களை இயக்குனர் எப்படி நிரூபிக்கப் போகிறார் என்ற புதிரோடு முடிகிறது படம்.

இயக்குனர் ஒரு கவிஞராகத்தான் இருக்க முடியும் காரணம் கடைசி காட்சியில் சிமின், நாதர், தெர்மே மூவரும் கருப்பு உடை அணிந்திருப்பதை ஒரு படிமமாகக் காட்டி நாதர் தன் தந்தையை இழந்துவிட்டதை உணர்த்துவதோடு, பிரிவில் துக்கம் நீடிக்கிறது என்பதையும் உணர்த்துகிறார்.

மெய்யும்- பொய்யும் விளையாடும் வாழ்க்கை நாவலை படித்து முடித்த திருப்தியை நமக்குள் ஏற்படுத்திவிடுகிறது ‘எ செப்பரேஷன்’.

அறம் செய விரும்பு - ‘The Blind Side'

பெரும்பாலான படங்களில் நடிகர்கள் நடிப்பார்கள் ஆனால் ஒரு சில படங்களில் மட்டும் தான் அந்த கதாபாத்திரத்திற்கு நடுவே நாம் உட்கார்ந்து கொண்டு அவர்கள் வாழ்வு முறைகளைக் கவனிப்பது போன்ற உணர்வு ஏற்படும். அப்படியான உணர்வை எனக்குள் ஏற்படுத்தியது ‘தி பிளைண்ட் சைட்’.

2009 வெளிவந்த ஒரு அமெரிக்க கால்பந்து விளையாட்டில் முக்கிய பங்கு வகிக்கும் மைக்கெல் ஓஹெர் என்பவரின் வாழ்வியல் தான் ’தி பிளைண்ட் சைட்’. உண்மைச் சம்பவங்களை மையமாகக் கொண்டு எடுக்கப்பட்ட இந்தப் படத்திற்கு கிடைத்த பல விருதுகளில் 2010 சிறந்த நடிகைக்கான (Academy Award for Best Actress) ஆஸ்கர் விருது சான்ரா புல்லக்குக்கு கிடைத்ததில் ஆச்சர்யமில்லை, தேர்ந்த, மிக இயல்பான, கொடுத்த கதாபாத்திரமாக மாறியதற்கான பரிசு. படத்தின் இயக்குனர் ஜான் லீ ஹன்குக் 2006-ல் வெளிவந்த புத்தகத்தைப் படிக்கும் போதே இந்தக் கதாபார்த்திரத்தில் இவர்கள் பொருந்துவார்கள் என்று நினைத்து சாதித்த படமா என்று தெரியவில்லை. ஒரு சம்பவத்தைப் படிக்கும் போதும் கேட்கும் போதும் அந்தக் கதாபாத்திரத்திற்கு உயிர் கொடுத்து உலா வரச் செய்திருப்பதின் வெற்றியே இந்தப் படம். ஒரு சில படங்களில் கதையின் கரு சிறியதாக இருக்கும் அதனை நீட்டி முழக்க பல காட்சியமைப்புகளும் அதுவும் தமிழ்ப்படமென்றால் கேட்கவே வேண்டாம் 5-6 பாடல் காட்சிகள், 4-5 சண்டைக்காட்சிகள், சிரிப்பு காட்சிகள் என்ற இடைச்செருகலாக துண்டு துண்டாகக் கிடக்கும். ஆனால் உண்மையில் நிகழ்ந்த சம்பவங்களில் அந்தந்த கதாபாத்திரத்தை ஒரே காட்சியில் புரிய வைக்கவும், நம் மனதில் ஆழமாகப் பதிய வைக்கவும் மிகவும் தேர்ந்தெடுத்த காட்சிகளை அமைத்திருப்பது இந்தப் படத்திற்கு வலுவாக அமைந்திருக்கிறது.

நாம் அன்றாட வாழ்க்கையில் பலதரப்பட்ட மக்களைச் சந்திக்கிறோம். நம்மைப் போல் அல்லாதவர்களை அந்நியமாகக் கருதுவோம் - அது உருவத்தில், இனத்தில், மொழியில், நிறத்தில் எப்படியான வேற்றுமையாகவும் இருக்கலாம். ஆனால் கண்டிப்பாக அப்படிப்பட்ட ஒருவரை நாம் கடந்தே சென்றிருப்போம். முகம் சுழித்திருப்போம், அருவருப்பு அடைந்திருப்போம். அப்படியில்லாமல் ஒவ்வொருவருக்குள்ளும் நற்குணங்களும், நல்ல திறமையும் ஒளிந்துகிடக்கிறது அதனை நாம் அறிவுக் கண்களால் பார்க்காமல் புறக் கண்களில் பார்த்து அதனைத் தவிர்த்து கடந்து செல்கிறோமென்று என்றாவது உணர்ந்ததுண்டா?

அப்படி ஒவ்வொருவரும் உணரத் தொடங்கினால் வேற்றுமையில் ஒற்றுமை மட்டுமல்ல இல்லாதவர்கள் இல்லாத உலகத்தை நாம் அமைத்திட முடியும். Don't judge a book by its cover என்று ஒரு ஆங்கிலச் சொற்றொடர் உண்டு அகத்தின் அழகு முகத்தில் சமயங்களில் தெரியாது நாம் தான் தேடியெடுக்க வேண்டுமென்று மனிதம் பேசும் படம் இது. இப்படித்தான் இந்தப் படத்தின் நாயகி லெய் ஆன் தொஹியும் (சான்ரா புல்லக்) இயல்பிலேயே அவருக்குள் இருக்கும் அவரது இரக்க குணம் மைக்கெல் ஒஹெர்ரை கடந்து செல்லும் போது அன்றைய தினத்தில் அவருக்கு உதவலாமென்று வீட்டிக்குள் அழைத்துச் சென்று, பின்பு தமது சொந்தப் புதல்வனாகவே தத்தெடுத்துக் கொள்ளும் அற்புதங்கள் நிகழ்கிறது. இதையெல்லாம் ஒரு நல்ல கிருத்தவரால்தான் முடியுமென்று மதத்தை சில இடங்களில் தூக்கிப்பிடித்தாலும் அது கதையை எந்த வகையிலும் சிதைக்கவில்லை.

கருப்பினத்தைச் சேர்ந்த மைக்கெல் ஓஹெர் ஆஜானுபாகுவான உடல் அமைப்பு கொண்டவர். ’கிங்காங் பக்கத்தில் ஆன் டாரோ இருப்பது போல் மைக்கெல் ஓஹெர் அருகே நீ’ என்று லெய் ஆன்னின் தோழிகள் கிண்டல் செய்யும் அளவிற்கு இருவருக்குள் அவ்வளவு உருவ வேற்றுமைகள் இருந்தாலும் தம் குடும்பத்தில் ஒரு உறுப்பினராக்கிக் கொள்வதில் அவளுக்கு மட்டுமல்ல அவருடைய கணவர் சியான் மற்றும் குழந்தைகள் கோலின்ஸ், எஸ்ஜே ஆகியோருக்கும் விருப்பம் என்பதை காட்சியமைப்புகளிலேயே பிரமாதமாக காட்டியுள்ளார் இயக்குனர் ஜான் லீ.

”மைக்கெல் ஓஹெரை வீட்டில் ஒருவராக ஆக்கிக் கொள்வதால் பதின்ம வயதிலிருக்கும் உன் மகளுக்கு பாதுகாப்பில்லை” என்று மைக்கெல் இனத்தின் மீது நம்பிக்கையில்லாத வெள்ளைக்காரிகளைக் காரி உமிழ்கிறார் லெய் ஆன். தன் மனைவியின் சொற்களுக்கு மரியாதை தரும் சியான், மற்றவர்களுக்கு உதவுவதில் தான் மட்டற்ற மகிழ்ச்சி என்ற தன் மனைவியின் சுபாவத்தை புரிந்து கொண்டு ஒத்துழைக்கும் நல்ல கணவர். யாரென்ன கேலி பேசினாலும் இவர் என் சகோதரர் என்று பள்ளி நூலகத்தில் மைக்கெல் அருகே வந்து அமரும் கோலின்ஸின் முகபாவங்களே போதும் அவருக்கு அங்கு வசனமே தேவையற்றது. பத்து வயதில் தென்படும் எஸ்ஜேதான் மைக்கெலின் உற்ற தோழன் அமெரிக்க கால்பந்தில் மைக்கெலுக்கு ஆர்வத்தை ஏற்படுத்துவதே இந்தச் சிறுவன் தான். இப்படியான கதாபாத்திரங்களுடன் அழகாகக் கதை நகர்கிறது. இரவில் தாய் குழந்தைகளுக்குக் கதை சொல்லும் ’ஃபெர்டினந்த் அண்ட் தி புல்’ (Ferdinand & the Bull) கதை கூட இந்தப் படத்தில் முக்கிய அம்சம் பெறுகிறது. நம்மூர் சீரியல் போல் பல மாதங்களுக்கு பிறகு பார்த்தாலும் புரியுமே அப்படியில்லாமல் ஒவ்வொரு காட்சிக்கும் முக்கியத்துவம் தந்திருக்கிறார்கள்.

கதைச்சுருக்கம் படிப்பதைவிட இந்தப் படத்தை தேடிப்பிடித்து பார்த்துவிடுங்கள் இரசிப்புத் தன்மையுடையவர்களுக்கு கட்டாயம் பிடிக்கும், எனக்குப் பிடித்தது போல.

தனியே..தன்னந்தனியே...

’தனிமையிலே இனிமை காண முடியுமா?’ கே.டீ.சந்தானம் அவர்கள் எழுதிய அழகிய பாடல். இந்தப் பாடலையே நிறைய பேர் தனிமையில்தான் இரசித்திருக்கக் கூடும். இப்போதெல்லாம் அலுவல் காரணமாக எனக்குத் தனிமையில் மதிய உணவு சாப்பிடும் வாய்ப்பு அமைகிறது. எங்கேயாவது வெளியில் வேலை விஷயமாகச் சென்று விட்டு அவசரகதியில் ஒரு 'சாண்ட்விச்' எல்லாமில்லை. என்னதான் அவசரகதியில் இருந்தாலும் சாப்பிடும் நேரத்தை சுவாரஸ்யமானதாக ஆக்கிக் கொள்வது என் வழக்கம். அன்றும் அப்படித்தான். துபாய் மரினா மால் 'ஃபுட்கோர்ட்டில்' அமர்ந்திருந்து என்னைச் சுற்றியிருக்கும் எல்லோரையும் கவனிக்கும்படியான ஒரு இடத்தில் என்உணவுடன் அமர்ந்து சூழலை இரசிக்க ஆரம்பித்தேன். ஒவ்வொரு நாட்டவரும் ஒவ்வொரு விதம். அதுவும் ’ஃபுட்கோர்ட்’ அனைத்து விதமானவர்களையும் ஒருங்கிணைக்கும் இடமாயிற்றே. அதனால் ஒரே இடத்தில் வெவ்வேறு நாட்டவர்கள் தங்களுக்குப் பிடித்தவற்றைச் சாப்பிடும் விதம், அலட்டும் தொனி, சண்டை பிடிக்கும் அழகு, சக ஊழியர்களைக் கிண்டலடிக்கும் காட்சி, குழந்தைகளைப் பராமரிக்கும் கலையென்று அந்த ஓரத்தில் உட்கார்ந்து ஓராயிரம் விஷயங்களைச் சிந்தையில் படித்துத் தெரிந்து கொண்டேன்.

வேடிக்கை என்னவென்றால், அந்த இடத்தில் என்னைத் தவிர தனியாக என்று யாருமே வந்திருப்பதாக எனக்குத் தென்படவில்லை.காதலர்களாக, கணவர்- மனைவியாக, குடும்ப சகிதமாக, வேலை பார்க்கும் சக ஊழியர்களுடன் அல்லது நண்பர்களுடன் மட்டுமே வந்திருந்தார்கள். ஒற்றையாளாக சாப்பிடும் நபர் கூட தனியாகவே இல்லை – ஒன்று கைப்பேசியில் பேசியபடி, அல்லது செல்பேசியில் சுவாரஸ்யமான விளையாட்டுடன், அல்லது செல்பேசியில் வேகமாக குறுஞ்செய்தி அதுவுமில்லையென்றால் மடிக்கணினியின் திரையில் ஏதோ இரசித்து சிரித்தபடி அல்லது பேச்சாடல் செய்தபடியென்று. வீட்டில் கூட நம் கூடவே இருந்து நம்மைச் சிரிக்கவும் சமயங்களில் அழ வைக்கவும், நம் மனநிலையைக் கூட மாற்றும் வல்லமை படைத்ததாகிவிட்டது தொலைகாட்சியும், வானொலியும். பேச பக்கத்து வீட்டார் இல்லாவிட்டாலும் கையில் சிணுங்கிக் கொண்டு தவழும் கைப்பேசியென்று உலகமே சுருங்கிவிட்டது. உண்மையில் இப்போதெல்லாம் யாருமே தனிமையில் இருப்பதில்லை. இனி உங்களுக்கு என்னைப் போல் என்றாவது தனிமையில் இருக்கும் வாய்ப்பு கிடைத்ததென்றால் அந்த நொடியை இரசித்து இனிமையுடன் இருங்கள் ஏனெனில் இப்போதெல்லாம் தனிமை அரிதாகிவிட்டது.

கனவான நிஜங்கள்

எல்லாமும் கனவாகவேதான் எனக்கு இன்னும் தோன்றிக் கொண்டு இருக்கிறது. சில நேரங்களில் `இது கனவுதான் கனவுதான்` என்று எனக்குள் நானே சத்தமாகச் சொல்லி இன்றும் என்னை நானே சமாதானம் செய்து கொண்டிருக்கிறேன். சில நேரங்களில் மனதிற்குத் தெரியும் ஆனால் `பீறிட்டு வரும் அழுகையை அடக்குவது எப்படி?` என்று சிறப்புப் பயிற்சி பெறாதவளாக, அது பற்றி யாராவது புத்தகம் எழுதி இருக்கிறார்களா என்று இன்னும் தான் தேடிக் கொண்டிருக்கிறேன். இந்த நேரத்தில் சிலர் ஆறுதல் சொல்ல வந்தால் எப்படி என்னுடைய எதிர்வினையிருக்குமென்று எனக்கே தெரிவதில்லை. சமயங்களில் சிரித்தவாறே தலையாட்டி அப்படியே பேச்சை மாற்றிவிடும் நானே, சிலர் என்னிடம் இது பற்றி விசாரிக்கவில்லை என்றும் வருத்தப்பட்டிருக்கிறேன். என் வருத்தத்தில் நியாயமில்லாமல் இல்லையே. எல்லோரிடமும் எல்லாவற்றையும் நாம் எதிர்பார்ப்பதில்லை. அப்படி எதிர்பார்ப்பவர்களே அதைப் புரிந்து நடந்து கொள்வதில்லை எனும் போது மனது வலிக்கவே செய்கிறது. மனம் ஒரு குரங்கு என்று எதை வைத்துச் சொன்னார்கள் என்று தெரியவில்லை ஆனால் என் விஷயத்தில் அது சரிதான், இல்லையென்றால் இப்படி ஒரே விஷயத்திற்கு இப்படி அப்படி என்று மாறி மாறி நினைக்குமா என்ன?

யார் வீட்டில் தான் இப்படியான சம்பவங்கள் நிகழவில்லை என்று யோசிக்கும் நான், ஏன் இப்படியான சம்பவங்கள் நிகழ்கின்றன என்றும் யோசிக்கின்றேன். என்னை மிகவும் தைரியசாலியானவளாக, மனதிடம் உடையவளாக காட்டிக் கொண்டாலும் இந்த விஷயத்தில் நான் ரொம்பவே பலவீனமானவள் என்பது எனக்கு மட்டும்தான் தெரியும். பொங்கி வரும் கண்ணீரைத் தனியாக உதிர்த்துவிட்டு உரத்த குரலில் ஆறுதல் சொல்லும் மடமைமிக்க தைரியசாலி நான். இந்த மனப்போராட்டத்திலிருந்து விடுபட என்னை நானே வெவ்வேறு விஷயங்களில் அதிகமாகவே ஈடுபடுத்திக் கொள்கிறேன். என் தலையில் நானே பணிப்பளுவை இழுத்துப் போட்டுக் கொண்டு செய்கிறேன். அளவுக்கு அதிகமாக சிரிக்கிறேன். ரொம்பவே மகிழ்ச்சியாக இருப்பதாக பம்மாத்து புரிகிறேன். எப்படி இப்படி மோசமான சூழ்நிலையிலும் இவ்வளவு கச்சிதமாக யாருக்கும் தெரியாத அளவுக்கு நடிக்கிறேன் என்று எனக்கு நானே சபாஷும் சொல்லிக் கொள்வதுண்டு. மிக மிக நெருக்கமானவர்களுக்குக் கூட புரியாத அளவுக்குத் திறமையாக சூழல்களைக் கையாண்டாலும் சமயங்களில் தனிமையில் அழுது புலம்புவதை அவர்களும் தெரியாதது போலவே என்னைவிட சாமர்த்தியமாக நடிக்கிறார்கள் என்பதும் எனக்குத் தெரியாமலில்லை.

வாழ்க்கையென்றால் ஒவ்வொரு கட்டத்தில் ஒவ்வொன்றும் முடிவுக்கு வரத்தான் செய்யுமென்று பொதுப்படையாகச் சொன்னாலும், ஏன் இப்படியான வாழ்க்கை என்று சலிப்படையவே செய்கிறது மனது. முதல் முதலில் துபாய்க்கு அவர்களை விட்டுப் பிரிந்து வரும் போது வாழ்க்கையில் நான் என்றுமே வடித்திடாத அளவுக்குக் கையில் வைத்திருந்த கைக்குட்டையும் கொள்ள முடியாத அளவுக்கு ஈரம் சொட்டியது. அந்த இருபதாவது வயதில் தற்காலிகப் பிரிவென்றாலும் அது என் முதல் பிரிவு என்பதால் அப்படியிருந்தது. அதன் பிறகு ஊரில் நெருக்கமானவர்கள் இழப்பென்றாலும் அந்த நொடிக்கு வருத்தப்பட்டுவிட்டு, அவர்களுக்கு ஆறுதலாக ஒரு தொலைபேசி செய்துவிட்டு வேலைகளைத் தொடர்வேன்.
என் நெருங்கிய தோழி இழப்புக்குப் பிறகு இதைவிட பெரிய இழப்பு வாழ்க்கையில் நான் சந்திக்கவே கூடாது என்பதாகவே என் எல்லா நேர துவாவும் (பிரார்த்தைனையும்) இருந்தது. என் தாய் மாமா, சாச்சா, கன்மா என்று நிகழ்ந்த இழப்புகளெல்லாம் தவிப்பையும், வருத்தத்தையும் ஏற்படுத்தியதே தவிர இப்படியான மனதளவு பாதிப்பை நான் சந்தித்ததில்லை. ஊருக்குச் செல்லும் போது அவர்கள் இல்லாத வெறுமையை உணரும் போது அந்த இடத்திலிருந்து கிளம்பி விடுவதை வழக்கமாகக் கொண்டிருந்தேன். நான் எதையும் நேரில் பார்க்காததாலோ என்னவோ அவர்கள் இருப்பதாகவே கருதிக் கொள்வேன். விமான விபத்தில் குடும்பத்துடன் பாக்கியவானாக சென்று விட்ட நண்பனை இன்னும் நினைத்தால் கண்கள் ஈரமாகிவிடும். என் கண்கள் உறுதியான முல்லை பெரியார் அணையில்லை இப்படியான திடீர் இழப்புகள் அதுவும் எதிர்பாராத இழப்புகளை நேரிடும் போது வற்றாத ஊற்று அருவியாக மாறிவிடுகிறது. என் சாச்சி அவள் மகளை இழந்த போது அவளுக்கு யாரும் ஆறுதல் சொல்ல முடியாமல் அழுதுகொண்டிருந்த போது நான் மட்டும் இறுகியவளாக `எல்லாம் நன்மைக்கே, அவள் உலகில் கஷ்டப்படுவதை விட இந்த முடிவு அவளுக்கு சாந்தியை தரும்` என்று பெரிய மனுஷியாக சமாதானப்படுத்திய நான் எனக்கென்று வரும் போது சமாதானப்படுத்த வருபவர்களிடமிருந்து ஓடி ஒளிகிறேன்.

எல்லோரும் பயந்து கொண்டிருந்த வேளையிலும் கண்டிப்பாக எதுவும் விபரீதம் நடந்துவிடாது என்று உறுதியாக நம்பிக்கை வைத்தேன்... அந்த நம்பிக்கை யார் மீது எதன் மீது என்று இன்னும் புலப்படவில்லை.

இப்போதெல்லாம் ஆரோக்கிய வாழ்வைப் பற்றி யாரும் பேசினால் நகைப்பாகவே உள்ளது. அன்று என் தோழி எனக்கு `இதயத்தை பாதுகாத்துக் கொள்ள சிறந்த வழிகள்` என்பதாக ஒரு மடல் அனுப்பியிருந்தாள். என்னையும் அறியாமல் அவளை திட்டி `SCAயை எப்படி தடுப்பதாம்? அதற்கு எந்த மருத்துவர்களும் ஒழுங்கான பதில் சொல்ல முடியாது. போகிற உயிர் எப்பவேண்டுமானாலும் போய்விடும் இதெல்லாம் தெரிந்து ஒரு மண்ணாங்கட்டியும் ஆகப்போவதில்லை` என்று பதில் எழுதினேன். அவள் என்னை நேரில் சந்திக்கும் போது `அது ஒரு சாதாரண ஃபார்வேர்ட் மடல்தானே அதற்கேன் இப்படி தெறிக்கிறாய்` என்று முகத்திற்கு நேரே கேட்கும் போது என் கோபத்தைத் தவறான இடத்தில் காட்டியது புரிந்தது. என் கையாலாகாத்தனத்தை யாரிடம்தான் காட்டுவது?

மது அருந்துபவர்கள் அருந்தாதவர்கள், புகைப்பிடிப்பவர்கள் பிடிக்காதவர்கள், நாவை அடக்க முடியாமல் அதிகம் சாப்பிடுபவர்கள் மிகக் கட்டுபாட்டுடன் சாப்பிடுபவர்கள் என்று எந்த பாரபட்சமும் `மரணத்திற்கு`த் தெரிவதில்லை. வாழ்க்கைக்கு முற்றுப்புள்ளி வைக்க நேரம் வந்துவிட்டதென்றால் சுலபமாக உயிரை பிடுங்கிக் கொண்டு போய்விடும், கூடவே உயிர் வாழ்பவர்களின் சந்தோஷத்தையும். நான் மரணமில்லாத வாழ்வை விரும்பவில்லை ஆனால் எப்போது நிகழுமென்று தெரியாத மரணம் உறுதியென்ற வாழ்வை விரும்பவில்லை. நான் மிக சுயநலவாதி அதனாலேயே என் மரணத்தைப் பற்றி நான் பயப்படுவதில்லை மற்றவர்கள் அதுவும் மனதிற்கு நெருங்கியவர்கள் இழப்பைக் கண்டு அஞ்சி ஓடுபவள். இப்போதெல்லாம் நாள் நட்சத்திரம் பார்த்து பிள்ளையை அறுவை சிகிச்சையில் பெற்றுக் கொள்ளும் அளவிற்கு விஞ்ஞானம் வளர்ந்தாலும் எப்போது மரணம் வருமென்று யாராலும் சொல்ல முடிவதில்லை. எல்லோரும் 80 வயதை அடையும் போது வழியனுப்பி, பார்க்க நினைப்பவர்களைச் சந்தித்து, அனுபவிப்பதையெல்லாம் அனுபவித்து கடமைகளைப் பூர்த்தி செய்துவிட்டு, எல்லோரிடமும் விடைபெற்றுக் கொண்டு உறங்கச் செல்லும் வாய்ப்பிருந்தால் எவ்வளவு நன்றாக இருக்குமென்றே தோன்றிக் கொண்டிருக்கும் ஒரு கிறுக்குத்தனமான - ஆனால் - எல்லோரும் விரும்பக் கூடிய ஆசை எனக்கும் இல்லாமலில்லை.

எப்படி சாப்பாட்டு இலை சாப்பிட்ட உடன் எச்சிலையாகிவிடுகிறதோ அதே போல எவ்வளவு பெரிய மனிதராக இருந்தாலும் அவர் இறந்த பிறகு வெறும் சடலம். `அவர்கள்` என்ற வார்த்தையும் `அது` என்று மாறிவிடுகிறது. வீட்டுக்கு வந்தவர்களை எல்லோரிடமும் அறிமுகம் செய்து பேச்சுக் கொடுத்து மகிழ்பவரை இறுதியாகப் பார்க்க அவரைச் சுற்றி வரிசையாக. வரிசையில் நிற்கும் அந்தக் காட்சியைப் பார்க்கும் போது எனக்கென்னவோ மரண வரிசையில் நாம் அனைவரும் நிற்பது தெரிந்தது. நினைவு தெரிந்து யார் சடலத்தையும் பார்த்திராத எனக்கு மிகுந்த அதிர்ச்சி கலந்த பாதிப்பு. வாழ்வின் உண்மையை உரக்கக் காதில் சொன்னது. எப்போதும் மருதாணியும் கையுமாக பளிச்சென்ற உடை அணியும் உம்மாவுக்கு வேற உடுப்பு தந்து கையை மறைத்து உட்கார வைத்திருந்தவரை காண வரும் அனைவரும் `எப்போதும் எங்கேயும் ஜோடியாதானே போவீங்க` என்று ஆதங்கத்துடன் எல்லோரும் ஒரே மாதிரியான ஆறுதல் சொன்னது எரிச்சலை வரவழைத்தது. `நீங்களெல்லாம் இப்படி இருந்தால் எனக்கு யாருமா ஆறுதல் சொல்வாங்க` என்று உம்மா அழுதது இன்னும் காதில் ஒலிக்கிறது. `சாதாரண மாதாந்திர வயிற்று வலி வந்தாலும் எனக்காக அவர் துடிக்கும் அந்த உண்மையான அன்பை இனி யார் உருவில் பார்ப்பேன்` என்று குரலெடுத்து அழும் அக்காவை சமாதானப்படுத்த முடியாமலும், `என் மகள் ரொம்ப நல்ல சமைத்திருக்கிறாள்` என்று ம்மாவிடமும் வருபவர்களிடமும் சொல்லி மகிழ்பவரை இனி எப்போது பார்ப்பேன் என்று ஒவ்வொரு சம்பவமாக அக்கா சொல்லி அழும் போது இப்படியான சின்னச் சின்ன சந்தோஷங்களை நான் தொலைவில் இருந்துவிட்டதால் இழந்திருக்கிறேன் என்று புரிந்தாலும், அதே சமயம் இப்பவே இப்படியிருக்கிறேனே, இவ்வளவு பாதிப்பில் மழுங்கிக் கிடக்கிறேனே அவளைப் போலிருந்தால் என் மூச்சும் நின்றிருக்குமோ அப்படி நின்றிருந்தால் இவ்வளவு வருத்தத்தை உணர்ந்திருக்க வேண்டாமோ என்று நினைக்கும் தருணம் என் மகன் அருகில் வந்து `ஏன் ம்மா அழுறீங்க, நீங்க அழுதா எனக்கும் அழுகை வருது` என்று என் கண்ணீருக்குக் காரணமறியாத அந்தப் பிஞ்சு உள்ளத்திற்காக அந்த நொடிக்குச் சமாதானம் ஆனவள் போல் நடிக்க ஆரம்பித்து அந்த நடிப்பை இன்றும் தொடர்கிறேன்.

தொலைதூரத்தில் இழப்புகள் கேட்கும் போதெல்லாம் அவர்களுக்காக மனமார பிரார்த்திப்பேன், வருத்தத்துடன் ஒரு சம்பிரதாய வார்த்தையாக `சபூர் செய்யுங்கள்` (பொறுமையுடன் இருங்கள்) என்று தொலைபேசுவேன். அவர்களுடன் நடந்த சிறந்த நிகழ்வுகளை பகிர்ந்து கொள்வேன் அவ்வளவுதான். ஆனால் அந்த `சபூர் செய்யுங்கள்` என்ற வார்த்தையின் பலத்தை அந்த நொடியில்தான் உணர்ந்தேன். அதன் ஆழத்தை அப்போதுதான் கிரகித்தேன். மரண விசாரிப்பு என்று வந்தாலே என்ன பேசுவது எப்படிப் பேசுவது என்று தெரியாமல் திணறும் நான். இன்று எப்படிப் பேசுவது என்பதை அனுபவித்துத் தெரிந்து கொண்டேன். வாழ்க்கை பாடத்தைப் புரட்டிப் பார்த்துப் புரிந்து கொண்டாலும் எல்லாமும் கனவாகவேதான் எனக்கு இன்னும் தோன்றிக் கொண்டு இருக்கிறது. இது கனவுதான், அதில் எனக்கு எந்த சந்தேகமுமில்லை.

சில நேரங்களில் சில மனிதர்கள்

மதம் என்பது ஒரு மார்க்கம், வழிகாட்டி, மனிதனை நெறிப்படுத்த என்று மட்டுமே நினைத்துக் கொண்டிருந்த எனக்கு, என் தோழியுடைய கேள்வியினாலும் திட்டத்தினாலும் நான் திக்கற்று நின்றேன்.

தனக்குச் சாதகமாக இருக்கும் வரை மனிதன் தான் சார்ந்த மதத்தைப் போற்றுகின்றான். அதனைப் பின்பற்றுவதைத் தம்பட்டமும் அடித்துக் கொள்கிறான். ஆனால் தனக்கு ஒத்துவராது என்று வந்துவிட்டால் 'முடிந்த வரை நான் கடைப்பிடிக்கிறேன் மற்றவற்றை இறைவன் பார்த்துக் கொள்வான்' என்று இறைவன் மீதே பழிபோட்டு விஷயத்தையே மூடிவிடுகின்றான்.

என்னுடன் வேலை பார்த்த ப்ரியா ஒரு சிரியா நாட்டைச் சேர்ந்த இஸ்லாமியரைத் திருமணம் செய்து கொள்ள மதத்தை மாற்றிக் கொண்டாள். திருமணத்திற்காக மட்டுமே அந்த மதம் மாற்றமென்று கட்டிக்கொண்டவனுக்கும் தெரியும் சமுதாயத்திற்கும் தெரிய வேண்டுமென்ற வகையிலேயே இருந்து கொண்டாள். இது ஒரு ரகமென்றால் மற்றொரு ரகம் எனது அலுவலகத்தில் என்னுடன் பணிபுரியும் ப்ரிஸ்லினா. இவள் பிலிப்பைன்ஸ் நாட்டைச் சேர்ந்தவள் இவள் ஈரான் நாட்டைச் சேர்ந்த ஒரு இஸ்லாமியரைக் காதலித்து திருமணம் செய்ய ஆசைப்பட்டாள். ஆனால் காதலுக்காக மதம் மாற விரும்பவில்லை. வெவ்வேறு நாட்டைச் சேர்ந்த வெவ்வேறு மதத்தைச் சேர்ந்த இருவர் திருமணம் செய்து கொள்வது பல நாடுகளில் தடையென்றாலும் இந்தியாவில் சில நெருக்கடிக்கப்பால் சுலபம்தான். ஆனால் இந்தியாவில் தேவையான கோப்புகளும், ஆவணங்களும் அதன் வரையறைகளும் சட்டதிட்டங்களும் சுலபமாக இல்லாத காரணத்தால் சீஷெல் நாட்டை அணுகித் திருமணம் செய்து கொண்டார்கள். மனதிற்குப் பிடித்தவரை கைப்பிடிக்க ஒருநாள் திருமண வைபவத்திற்காகக் கூட தன் மதத்தை விட்டு கொடுக்காதவள் வருங்காலத்தில் தன் சந்ததியினர்கள் அவள் மதத்தின் வழியில் வரப்போவதில்லை என்று அறியாமலா துணிந்திருப்பாள்? அதைப் பற்றியும் பேசி முடிவெடுத்திருப்பார்களாக இருக்கும்.

இப்படி மனம், திருமணம் என்று வந்துவிட்டால் எவ்வளவுதான் மத ஈடுபாடு உடையவராக இருந்தாலும் சரி அதிலிருந்து விலகியே நிற்கிறார்கள். காதலைப் புத்தியால் பார்த்து புரிந்து கொள்வதை விட மனதால் உணர்ந்து புரிந்து கொள்வதே சிறந்தது. புத்தி சமுதாயத்தை வைத்துப் பழகும் சூழலை வைத்து அதற்கேற்ப மாறிக் கொள்ளும் ஆனால் மனது அப்படியானதல்ல. அதனால் காதலைப் பொறுத்தவரை மனதால் முடிவெடுப்பதே சிறந்ததாக இருக்கும். `காதலுக்கு கண்ணில்லை என்று சொல்வதைவிட புத்தியில்லை என்பதே பொருத்தம்` என்றும் கூட நான் நினைத்துக் கொள்வதுண்டு. ஏனெனில் காதலித்த அந்த ’ஒரு’ நபருக்காக பல ஆண்டுகாலம் கடைபிடித்துவரும் கோட்பாடுகளையும், சம்பிரதாயங்களையும், பழக்கவழக்கங்களையும், மத நம்பிக்கையையும் விட்டுக்கொடுக்க முடிகிறதென்றால் ஒன்று அவர்கள் காதல் இதை எல்லாவற்றிக்கும் மேலானதாக இருக்கும் அல்லது தன் மதம் மீது பெரிய ஈடுபாடில்லாதவராக இருக்க வேண்டும். இதெல்லாம் இப்படியிருக்க இன்று என் சிநேகிதி இப்படி கேட்டது மிகுந்த ஆச்சர்யமடைய வைத்தது. இவளுடைய விஷயம் மிகவும் வேறுபாடானது.

இவளும் காதல் வசப்பட்டவள் தான் அதுவும் தன்னுடைய பதினைந்தாம் வயதிலிருந்தேவாம். தன் பின்னாடியே சுற்றிக் கொண்டிருந்தவனை யார் என்னவென்று அறியாமல் மிகத் தீவிரமாக ஒருவரையொருவர் காதலித்து விட்டு, தன் இருபதாம் வயதில்தான் அவனை யாரென்று தெரிந்து கொண்டாளாம்.

நிற்க!! நீங்கள் சந்தேகிப்பது தவறு, நீங்கள் நினைப்பது போல் அவன் மிகக் கெட்டவனுமல்ல, அவளை விட்டு விலக நினைப்பவனுமல்ல, மோசமான பின்னணியிலிருந்து வந்தவனுமல்ல, இவளை ஏமாற்றிவிட்டு ஓடிவிட துடிப்பவனுமல்ல. இத்தனைக்கும் இருவரும் ஒரே மதத்தையும் குலத்தையும் சாதியையும் சேர்ந்தவர்கள்தான், கிறிஸ்தவர்கள் தான். பரம்பரை பாரம்பரியத்திலும் சரி, பணத்திலும் சரி இருவரும் சமமானவர்களே. `அப்போ என்னப்பா பிரச்சனை` என்று மண்டையை பிய்த்துக் கொள்கிறீர்களா? பொறுமை பொறுமை. இவர்கள் காதல் கதையை முழுவதுமாகக் கேட்டுவிட்டு அதன் பிறகு இவன் யாரென்று புரிந்து கொள்ளுங்கள்.

இவளை இவன் முதலில் பார்த்த இடம் எது தெரியுமா? சொன்னால் சிரிக்கக் கூடாது. எனக்கு முதலில் கேட்கும் போது கொஞ்சம் எள்ளலாகத்தான் இருந்தது. இவன் இவளைப் பார்த்து இந்த ’இழவு’ காதலில் வசப்பட்டது ஒரு இழவு வீட்டில். உண்மைதான். அவளுடைய உறவினர் ஒருவர் இறந்துவிட்டிருக்கிறார். ஆனால் குடும்பப் பிரச்சனை காரணமாக இவள் தாய் தந்தை போக மறுத்த வீட்டுக்கு இவள் பாட்டி அதாவது அம்மாவின் அம்மாதான் இவளை அழைத்துக் கொண்டு அந்த இழவு வீட்டுக்கு சென்றிருக்கிறார்கள். அங்கு வைத்துதான் இவன் அவளைப் பார்த்திருக்கிறான். அப்போது அவள் ஒன்பதாம் வகுப்பு படித்துக் கொண்டிருந்தாளாம். அப்போது அவன் கல்லூரி முதலாமாண்டு மாணவன். அதன் பிறகு ஒரு வருட பின் தொடர்ச்சியாக வாழ்த்து மடல், குறுஞ்செய்தி, மின்னஞ்சல், பேச்சாடல், காதல் தூதுகளென பல முயற்சிக்குப் பிறகு இவளுடைய பத்தாம் வகுப்பு பரீட்சைக்குப் பிறகு காதல் சம்மதம் தந்திருக்கிறாள். அதன் பிறகு வழக்கமான காதலர்களாகி விட்டாலும் இவர்கள் இருவருமே மிகவும் சாமர்த்தியமானவர்களாக இருந்திருக்க கூடும். அதனால் தான் இவர்களின் காதலைப் பற்றி வீட்டிற்கு ஐந்து வருடக் காலமாக தெரியாமலேயே இருந்திருக்கிறது. அதன் பிறகும் தெரியாமல்தான் இருந்திருக்கிறது. ஆனால் இவர்களே சொல்ல வேண்டிய கட்டாயத்தில் தள்ளப்பட்டார்கள். ஆமாம், இவள் பாட்டியின் மறைவில் தான் அந்தச் சம்பவம் நிகழ்ந்திருக்கிறது.

இவள் பாட்டி இறந்ததைச் சொல்பவர்களுக்கெல்லாம் சொல்லியாகிவிட்டது என்று சொல்ல உள்ளுக்குள் ஏதோ சலசலப்பு நிகழ்ந்திருக்கிறது. அதன் பிறகு நெருங்கிய உறவினர்கள் இவளின் வீட்டார்களுடன் பலர் வாக்குவாதங்கள் செய்திருக்கிறார்கள். பஞ்சாயத்து தொடந்திருக்கிறது. இதன் முடிவாக `வேண்டாதவர்களெல்லாம் பாட்டி சடலத்தைக் கடைசியாகப் பார்க்க வருவார்கள் அவர்களுடன் யாரும் பேச கூடாது` என்றெல்லாம் உத்தரவுகள் பிறப்பிக்கப்பட்டுள்ளது. அதன் பிறகு வந்த குடும்பத்தின் தலைவி பாட்டி காலை பிடித்துக் கொண்டு `அம்மா என்னிடம் கடைசி வரைக்கும் பேசாமலிருந்திட்டீர்களே அம்மா` என்று பயங்கரமாக அழுது புலம்பியிருக்கிறார்கள். அந்த நொடியில் தான் இவள் தன் வீட்டிற்கு வந்து அழும் அந்த பெண் தன் சித்தி என்று தெரிந்து கொண்டதோடு, தன் தாயின் சொந்தத் தங்கையாக இருந்தாலும் ஜென்ம பகையாளிகள் என்று அறிந்து கொண்டிருக்கிறாள். இவள் தாய் தந்தை மட்டுமல்லாது அவள் தந்தை வழி சொந்தங்களுக்கும், தன் தாயின் சகோதர்களுக்கும் கூட இவர்கள் எந்த விதத்திலும் ஒட்டுதல் இல்லை என்பதையும் தன் பாட்டி இறக்கும் தருவாயில் கூட இவர்களைப் பார்க்க விரும்பவில்லை என்பதையும் புரிந்து கொண்டிருக்கிறாள்.

`அப்படியென்ன ஜென்மப் பகையாம்?` என்று யோசிக்கிறீர்களா? இதே கேள்விதான் எனக்கும் வந்தது. அதுவும் ஒரு காதல் கதைதான். தன் சித்தி காலகாலமாக குடும்பப் பகையாக இருக்கும் வீட்டின் பிள்ளையோடு ஓடிப் போய் திருமணம் செய்து கொண்டார்களாம். அதுவும் தன் அக்காளுக்கு திருமணமாகும் முன்பே. இதனால் சித்தியின் அக்கா அதாவது என் தோழியின் அம்மாவின் திருமணத்தடை, தாத்தாவின் மறைவு, சொத்துத் தகராறு, மாமா- அத்தை விவாகரத்து, என்ற பல பிரச்சனை பின்னணியில் `பகை` ஜென்ம பகையாக விசுவ௫பம் எடுத்துள்ளது. ஆமாம், என் சிநேகிதியின் காதல் கதையிலிருந்து எப்போது நாம் அவள் சித்தியின் காதல் பிரச்சனைக்கு மாறினோம்? தொடர்பில்லாமலாயிருக்கும்?

என் சிநேகிதி காதலிப்பது வேறு யாரையுமில்லை அப்படிப்பட்ட சித்தியின் அருமை புதல்வனைத் தான். இவள் சித்தியைத் தெரிந்து கொண்ட போதுதான் தான் தன் சகோதரன் அதாவது சித்தியின் மகனைக் காதலிப்பது அதுவும் பல சந்ததியாகத் தொடர் பகையை வளர்த்துவரும் குடும்பத்தில் ஒருவனை காதலிக்கும் விஷயம் இவள் மண்டையில் உறைத்திருக்கிறது. உரைத்தால் காதல் ஓய்ந்து விடுமா என்ன? பிரச்சனை எழும்பும் போது பார்த்துக் கொள்ளலாமென்று விட்டுவிட்டார்களாம். இதெல்லாம் கேட்கும் போது எனக்கு கே.பாலசந்தர் படத்தைப் பார்ப்பது போல் உணர்வு. உங்களுக்குமா? நாம் குழம்புவது போல் அவர்களுக்குக் குழப்பமே இல்லை - மிகத் தெளிவாக இன்னும் காதலித்துக் கொண்டுதான் இருக்கிறார்கள். இப்போது இவளுக்கு இருபத்தெட்டு வயதாகிவிட்டது இன்னும் இந்த பிரச்சனை ஓய்ந்தபாடில்லை.

காதலர்களும் காதலை விட்டுக் கொடுப்பதாக இல்லை. குடும்பமும் பகையை மறப்பதாக இல்லை. அது மட்டுமின்றி அவர்களின் பெற்றோர்களை பொறுத்தமட்டில் இந்த உறவு மிகப் பெரிய பாவமாம். இந்தத் திருமணம் நடந்தால் தற்கொலை செய்து கொள்வோம் என்றெல்லாம் இருவீட்டாரும் பயமுறுத்தியும் பார்த்துவிட்டார்கள். இந்தக் காதலர்கள் தளராமல் இன்னும் உறுதியாகவே இருக்கிறார்கள். இவர்களே மதம் மார்க்கமெல்லாம் ஆராய்ந்து, பிஷப் பாதிரியார் என்று எல்லோரிடமும் பேசி விவாதித்து கடைசியில் ஒரு முடிவுக்கு வந்துள்ளார்கள். அவர்களின் முடிவைத்தான் என்னிடம் கேள்வியாக இறக்கி வைத்து என்னை திக்குமுக்காட வைத்துவிட்டாள். அவளுடைய தோழிகளில் நான் மட்டும்தான் இஸ்லாமிய மதத்தைச் சேர்ந்தவள், அதனால் தான் என்னிடம் இந்தக் கேள்வியையும் சந்தேகத்தையும் எடுத்து வைத்திருக்க வேண்டும். அந்தக் காதல் ஜோடிகளின் முடிவானது தாம் பிறந்த மதத்தை மாற்றிக் கொள்வதென்று.

கிறிஸ்துவ மதம் சித்தி மகனை அண்ணன் என்று சொல்வதால் திருமணத்திற்குத் தடையாக இருக்கும் மதத்தை தூக்கியெறிவதென்பது அவர்களின் தீர்க்கமான முடிவு. முடிவை கேட்கும் போதே `திக்`கென்றது என் மனம். அடுத்து அவள் என்னிடம் ஒரு கேள்வி கேட்டாள் ``ஆமாம், உங்க இஸ்லாம் மதத்தில் தாயுடன் பிறந்தவர்களின் புதல்வர்களையோ தந்தையுடன் பிறந்தவர்களின் புதல்வர்களையோ திருமணம் செய்து கொள்வது குற்றமாகாதாமே?``. அவள் கேள்வியிலிருந்து ஒன்று மட்டும் புரிந்தது. அவளுக்குத் தாம் பிறந்த மதத்தையும் தெரியவில்லை, இஸ்லாம் மதத்தையும் விரும்பவில்லை, ஆனால் தனக்குச் சாதகமான ஒன்றை தேடுகிறாளென்று நன்றாகவே விளங்கியது. நான் மிக நிதானமாக சொன்னேன் ”திருமணத்திற்காக மதத்தை வளைப்பது சரியல்ல” என்று.

``சரி- தவறு என்பதெல்லாம் இரண்டாம் பட்சம் எங்கள் மதத்தில் தடை செய்யப்பட்டது உங்கள் மதத்தில் சாத்தியமென்றால் அது எங்களுக்கு சாதகமென்றால், எங்கள் திருமணத்திற்கு விமோச்சனமென்றால் நாங்கள் ஏன் அந்த மதத்தை தேர்ந்தெடுக்கக் கூடாது? எத்தனையோ காதலர்கள் தம் காதல், திருமணத்தில் முடிய காதலர்களில் ஒருவர் விட்டுக் கொடுத்து மதம் மாறுவார்கள். நாங்கள் ஏன் இருவருமே அதே விஷயத்திற்காக மதம் மாறக் கூடாது?`` என்று சூடாகக் கேட்டாள். பதிலளிக்க வார்த்தையில்லை. அவள் முடிவை என்னால் மாற்ற இயலாது. ஒருவேளை இவள் முடிவுக்கு அஞ்சி அவர்களின் குடும்பத்தினர் பிடிவாதத்தைக் கைவிடலாம் அல்லது அவர்களது கோட்பாடுகளை மாற்றிக்கொள்ளலாம். காலம் கனியுமென்று எனக்குள் நினைத்துக் கொண்டு் அவள் கேள்விக்கு புன்முறுவலைப் பதிலாகத் தந்தபடி மனிதர்களின் புது நிறத்தை புரிந்துக் கொண்டவளாக இறைவனிடம் முறையிடக் கிளம்பிவிட்டேன். அஸர் தொழுகைக்கு நேரமாகிவிட்டது.

நினைவுகளில் நீ

நீ இல்லாத வெறுமையை

நூலாக்கி

கோர்த்துக் கொண்டேன்

என்னுள்

தைக்க முடிகிறது

நம் நினைவுகளாலான

வண்ணம் மிகுந்த

கனவுகளை

மறைவின் நிஜங்கள்

ஆசையோடு
நீ வாங்கி வந்த
பென்ஸ் கார்
கொளுத்தும் வெயிலில்
காத்திருக்கிறது
நீ வந்தமர்ந்து
குளிர வைப்பாயென.
அதனிடம் நான்
சொல்லவில்லை
நீ விமான விபத்தில் மறைந்து
என் எண்ணங்களை
வியாபித்திருக்கிறாயென
நீ இல்லாமலிருப்பது
தெரிந்தால்
சுட்டெரிக்கும் வெப்பத்தை
சாதகமாக்கிக் கொண்டு
அது பொசுங்கிவிட்டாலும்
ஆச்சர்யப்படுவதற்கில்லை

மெல்லத்தமிழினி சாகும்??

'Emirates only தமிழ் radio station' இப்படியான அறிமுகத்தோடு ஆரம்பிக்கப்படுகிறது ஹலோ 89.5 FM. இதையே ‘அமீரகத்தின் ஒரே தமிழ் வானொலி’ என்று அறிமுகப்படுத்தினால் என்ன குறைந்துவிடப் போகிறார்களா? அல்லது தமிழர்களுக்குத்தான் பிடிக்காமல் போய்விடுமா? சரி, முழுவதுமாகத் தமிழிலேயே பேசுவது FM-ன் கலாசாரமில்லையென்றால் ‘அமீரகத்தின் முதல் தமிழ் radio station' என்றாவது சொல்லிவிட்டுப் போகட்டுமே.

தமிழுக்காகவென்று ஆரம்பிக்கப்படும் எந்த ஒரு ஊடகமும் ஒரு முடிவோடுதான் இருக்கிறார்கள் ’தமிழைப் பருக தரவே கூடாது’ என்ற முடிவோடு. ஏன் இப்படி? இதற்குக் காரணம் யார்? இரசிகர்களா? கண்டிப்பாக இருக்க முடியாது. கேட்பவர்களையும் பார்ப்பவர்களையும், ரசிப்பவர்களையும் கெடுப்பதே ஏன் சொல்லப்போனால் அவர்களின் ரசிப்புத் தன்மையைச் சிதைப்பதே இப்படியான கலப்படமான ஊடகம்தான் என்பதில் எள்ளளவும் சந்தேகமில்லை. நாங்கள் என்ன செந்தமிழிலா நிகழ்ச்சி வழங்கக் கேட்கிறோம்? அல்லது ஆங்கிலமே கலக்காமல் முழுக்கத் தமிழில் இருக்க வேண்டுமென்று வற்புறுத்துகிறோமா?

ஒரு வாக்கியத்தில் ஒரு வார்த்தை மட்டும் தமிழைப் புகுத்துவதற்குப் பதிலாக 80% தமிழும் 20% ஆங்கிலமும் போனாப் போகுது என்று இருக்கட்டும் என்று விட்டது போக இப்போது நிலை தலைகீழாக 25% தமிழ் 75% ஆங்கிலமென்று பேசிக்கொண்டு ’ஒரே தமிழ் வானொலி’ என்று நாக்கூசாமல் சொல்வதைத்தான் ஒப்புக்கொள்ள முடியவில்லை. இவர்கள் பி.எச். அப்துல் ஹமீத்தின் நிகழ்ச்சிகளை கேட்டதில்லையா? இல்லை பி.எச். அப்துல் ஹமீத்தின் நிகழ்ச்சிகள் வெற்றிப்பெறதான் இல்லையா? இன்னும் அவருக்கு ரசிகர்கள் இருக்கிறார்கள் என்பதை இவர்கள் மறந்துவிட வேண்டாம். அவரோடு ஒப்பிட இவர்கள் தகுதியற்றவர்களாகவே இருந்துவிட்டு போகட்டும் ஆனால் அவ்வாறான சிறு முயற்சிக் கூடயில்லையே!?

மலையாள அலைவரிசையை இவர்கள் கேட்டுப் பார்க்கட்டும் எவ்வளவு அழகாக தன் மொழி சிதைவு இருக்காத வகையில் கவனமாகக் கையாளுகிறார்கள் என்று. அவர்களிடமிருந்து படிக்கட்டும். ஹிந்தி 101.6 கேட்க இனிமையாக உள்ளது. ஆரோக்கியமான நல்ல நிகழ்ச்சிகள் தருகிறார்கள். வண்டி ஓட்டுபவர்கள்தான் அதிக அளவில் கேட்கிறார்கள் என்பதைப் புரிந்துக் கொண்டு அதற்கேற்ப தகவல் பரிமாறுகிறார்கள். அவர்கள் மொழியில் இனிமையில்லாததாலோ என்னவோ ஆங்கிலம் கலக்கிறார்கள் அதுவும் ஆங்கிலத்தை அழகாக உச்சரிக்கிறார்கள். ஆனால் தமிழுக்கு அப்படியான அவசியமில்லையே.

நம் மொழியில் ஒரு வகை ஓசையிருக்கிறது. அழகான ஒலியிருக்கிறது, ஆங்கிலமே கலக்கத் தேவையில்லைதான் இருப்பினும் சுலபமாக்கிக் கொள்ளக் கொஞ்சம் ஆங்கிலம் கலந்தால் இருந்துவிட்டுப் போகுது என்று சொல்லலாம் அதற்காக இப்படியா? சென்னையில்தான் ‘தமிழ் கொஞ்சம் கொஞ்சம் தெரியும்’ என்று தத்திகினத்தோமோடு பேசுவதை நவநாகரீகமாகக் கருதுகிறார்கள். தமிழர்களிடம் தமிழில் பேசுவதை மரியாதை குறைவாகவோ, முகசுளிப்போடு பார்க்கிறார்கள் தமிழின் அருமை தெரியாதவர்கள். இருந்துவிட்டுப் போகட்டும்.

’சென்னை தமிழில்’ நிகழ்ச்சியென்று மிக நாராசமான நிகழ்ச்சியும் போகத்தான் செய்கிறது ரசிப்பவர்களும் இருக்கிறார்கள், அப்படியான மட்டமான ரசனையையும் அவர்கள் மூளைக்குப் பழக்கியதில் இவர்களுக்குப் பெரும்பாலான பங்குள்ளது என்பதை இவர்கள் மறக்க வேண்டாம். தமிழ்நாட்டில் தமிழுக்கு மரியாதை அவ்வளவுதான், ஏனெனில் தாய்மடி சுலபமாக கிடைக்கும் போது கசக்கத்தான் செய்யும்

எங்களுக்கு அப்படியல்ல அன்னிய நாட்டில், பல மொழிக் கலாசாரத்தில் வாழும் எங்களுக்கு எப்பவாவது தாயின் அரவணைப்பு கிடைக்கும் போது அதில் அலாதி சுவையிருப்பதாக நம்புகிறோம். தமிழ் நிகழ்ச்சியைத் தேடி கூட்டம் கூடுகிறது. ஊருக்குச் சென்றால் தவறாமல் தமிழ்ப் புத்தகம் வாங்கி வருகிறோம். புதிய தமிழர்களை பார்க்கும் போது புது உறவு கிடைத்ததாகக் கொண்டாடுகிறோம். தமிழ் வானொலி வருகிறது என்று சந்தோஷப்படுகிறோம், தமிழ் பாடல் கேட்டு ஆனந்தத்தில் திளைக்கிறோம். நடுநடுவே பேச ஆரம்பித்துவிட்டார்கள் அதில் தமிழை எங்கே என்று தேடுவதாக உள்ளது! ஏன் இப்படி? யார் இந்த கலாசாரத்தை உருவாக்கியது? சக்தி FM இப்படி பாடாவதியான நிகழ்ச்சி நடத்தி காணாமலே போய்விட்டார்கள். சென்னையில் தருவது போன்ற நிகழ்ச்சியை இங்கு தர வேண்டும் என்ற எண்ணத்தை விட்டுவிட்டு, இங்குள்ளவர்களின் விருப்பத்திற்கேற்றவாறு, அணுகுமுறைக்கேற்றவாறு, தேடலுக்கேற்றவாறு நிகழ்ச்சியை மாற்றிக் கொள்ள முனைவார்களா? எங்களைப் புரிந்துக் கொள்வார்களா? பொறுத்திருந்து பார்ப்போம் அல்லது Hello கூடிய சீக்கிரத்தில் Bye Bye சொல்லிவிடும்.

ஒரு வெற்றி விழாவும் சில பின்னணிகளும்..

அமீரகத் தமிழ் மன்றத்தின் விழாக்களைப் பற்றி எழுத வேண்டுமென்றாலே நான் மட்டுமல்ல எங்கள் அமைப்பின் தலைவர் ஆசிப்பும் கூட நம் குழந்தையைப் பற்றி நாமே கூறிக் கொள்வது சரியல்ல என்று எண்ணியே பதியப்பட வேண்டிய பகிரப்பட வேண்டிய விஷயங்கள் பல விட்டுப்போயுள்ளது.

வீட்டைக் கட்டிப்பார் கல்யாணம் செய்து பார் வரிசையில் விழாக்களை நடத்திப்பார் என்பதையும் சேர்க்க வேண்டிய கட்டாயத்தின் அவசியத்தை உணர்ந்தேயிருப்பார்கள் அமீரகத்தின் தமிழ் அமைப்புகள்.

அபுதாபி பாரதி நட்புக்காக அமைப்பும் அமீரகத் தமிழ் மன்றமும் இணைந்து கோபிநாத் அவர்களை அழைத்து இரு தினங்கள் நிகழ்ச்சி நடத்தத் திட்டமிட்டிருந்தோம். பத்தாம் ஆண்டு விழா என்பதால் பலமணி நேரம் நிறைவான நிகழ்ச்சி தர வேண்டுமென்ற எண்ணம் கொண்டிருந்தாலும் அபுதாபியில் வியாழக்கிழமைகளில் நிகழ்ச்சி நடத்த வாய்ப்பேயில்லை என்பதையறிந்து கோபிநாத் வந்தால் போதும் பத்தாம் ஆண்டுவிழா சிறப்பு பெற்றுவிடுமென்ற நம்பிக்கையில் வியாழன் நிகழ்ச்சி நடத்த ஒப்புக் கொண்டு அரும்பாடுபட்டு அரங்கத்தையும் அமர்த்தினோம். ஒவ்வொரு அரங்கத்தைக் கேட்கும் போதும் அந்த தேதியில் கிடைக்கவில்லை என்று செய்தி வரும் போது மிகவும் சோர்வாகியது மனது. சுழற்றாத எண்ணுமில்லை, மேயாத இணைய தளமுமில்லை என்ற அளவுக்கு எல்லா இடத்தில் தேடியும் எங்கள் தேவைகளோடு சரிவரவில்லை. இறுதியில் துபாய் பெண்கள் உயர்தொழில் நுட்பக் கல்லூரி வளாக அரங்கம் முடிவானது. எல்லா அரங்கமும் தட்டிக்கழிந்தது இது போன்ற அற்புதமான வசதிகள் கொண்ட அரங்கத்திற்காகவென்று நம்பினோம். இந்த அரங்கம் எங்களுக்குக் கிடைத்ததே எங்களுக்கு மிகுந்த உற்சாகம் தருவதாக இருந்தது. இதுவரை இங்கே எந்தத் தமிழ் நிகழ்ச்சியும் நடைபெற்றதே இல்லை. எங்கள் பத்தாம் ஆண்டுவிழாவே முதல் தமிழ் நிகழ்ச்சி என்பதோடு அமீரகத்திற்கு முதல் முறையாக கோபிநாத் என்ற நிறைவான இன்பத்தில் திளைத்திருந்த வேளையில், `நீயா நானா போன்ற ஒரு ஆரோக்கிய விவாத மேடையில் பங்குபெற விருப்பமா` என்ற அறிவிப்பை பரவலாக வலம்வர செய்து மக்கள் உற்சாகமாக பெயர்கள் தந்துக் கொண்டிருந்த தருணத்தில்தான் விஜய் டி.வி.யில் `நீயா நானா` பகுதியில் ஒரு சர்ச்சைக்குரிய தலைப்பின் பிரச்சனை பீறிட்டது.

கோபிநாத் இங்கு வந்துவிடுவாரா என்ற சவால்கள், கோபிநாத் எங்கே வரப்போகிறார் என்ற ஏளனங்கள், கண்டிப்பாக நிகழ்ச்சி நடக்கப் போவதில்லையென்ற எதிர்மறை துன்புறுத்தல்கள் எங்களைத் துரத்தியது. என்னவானாலும் சரி கோபிநாத் வந்தே ஆக வேண்டுமென்ற ஆதங்கம் மேலோங்கியது.

எதிர்மறையான செய்திகளும், சிலரின் பொறாமை சூழ்ச்சியிலும் குழப்பித்திற்குள்ளான அபுதாபி அமைப்பு அதன் விளைவாக எங்களுடன் இணைந்து செயல்படவிருப்பதிலிருந்து பின்வாங்கியது. கோபிநாத்தை நாங்கள் நேரடியாகத் தொடர்பு கொண்ட போது 18 ஆம் தேதிக்கு அவருக்கு படப்பிடிப்பிடிப்பு இருப்பதால் வரவியலாது என்ற செய்தி எங்களை நொறுங்க வைத்தது. ’அடுத்து என்ன?’ என்ற போது எத்தனை நாட்கள் காத்திருந்தாலும் பரவாயில்லை ஆனால் நம் ஆண்டுவிழா கோபியோடுதான் என்பதில் உறுதியாக இருந்தோம். வெவ்வேறு தினங்களின் சாத்தியக்கூறுகளையும் மற்ற விருந்தினர்களின் வசதிகளையும் சரிப்பார்த்திருந்த போது குறித்த தேதியில் நிகழ்ச்சி நடைபெற வேண்டுமென்ற என் பிராத்தனை வீண் போகவில்லை. பிராத்தனையின் பலனாக 18 ஆம் தேதியிருந்த படப்பிடிப்பு அவரே ஒத்திவைத்து ஒத்துழைத்தது முதல் மகிழ்ச்சி. எல்லாப் புகழும் இறைவனுக்கே என்று விழா வேலைகளில் மூழ்கினோம்.

எவ்வளவு விளம்பரம் செய்திருந்தாலும், விழா அமைப்பவரின் பின்புலம் சிறப்பானதாக இருந்தாலும், விழாவின் விருந்தினர்கள் எவ்வளவு பெரிய மனிதர்களாக இருந்தாலும் சரி நம் தமிழ் மக்கள் நேரத்திற்கு ஒரு நிகழ்ச்சிக்கு வந்து சேர்வது என்பது இன்னும் குதிரைக் கொம்பாக உள்ள விஷயமே. அப்படியிருக்க அமீரகத் தமிழ் மன்றம் நடத்திய 10 ஆம் ஆண்டு விழா வியாழன் 18 பெப்ரவரி 2010 துபாய் உயர்தொழில்நுட்பக் கல்லூரியில் சரியான நேரத்திற்குத் தொடங்கியதே விழாவின் முதல் வெற்றி.

நிகழ்ச்சி தொய்வில்லாமல் நன்றாக அமைந்தது என்று பலதரப்பட்ட பார்வையாளர்களின் மடல்கள் வந்து குவிந்தாலும் மேடைக்குப் பின்னால் நடந்த இடையூறுகளை யாரும் அறிந்திருக்க முடியாதுதான். நாங்கள் செய்த முதல் தவறு நம் மக்களை நம்பி நுழைவுச் சீட்டை கிழிக்காமல் உள்ளே அனுமதித்தது. ஆயிரத்தி இருநூறு மக்கள் மட்டுமே கூட முடியும் என்பதால் அழைப்பிதழையும் விநியோகித்து நேரத்திற்கு வர முடியாவிட்டால் வாயில் கதவு பூட்டப்படும் என்று எச்சரிக்கை விடுத்தும் நிறைய பேரால் நேரத்திற்கு வர இயலவில்லை. காரணம் வியாழன் வேலைநாள் என்பதால் மக்கள் வரத் தாமதமானது. இந்தச் சந்தர்ப்பத்தை பயன்படுத்திக் கொண்டு மிகவும் சாமர்த்தியமாக சிலர் தம்முடைய உறவினர்களுக்கும் நண்பர்களுக்கும் தெரிவித்து அழைப்பிதழ் இல்லாமலேயே அரங்கிற்கு வரச் செய்து, தம் நுழைவுச்சீட்டை மீண்டும் வெளியில் அனுப்பி அவர்களை உள்நுழையச் செய்த சூழ்ச்சி எங்களைப் பல பிரச்சனைகளுக்குள்ளாக்கியது. அழைப்பிதழ்கள் இருந்தும் பலர் வெளியேறியதும், பலர் நின்று கொண்டு நிகழ்ச்சி பார்க்க நேர்ந்ததும் இதனால்தான். நிறைந்த அரங்கத்தைத் தந்திருந்தாலும் இதனை முதன்மைக் குறையாகவே கருதுகிறோம்.

முக்கிய பிரமுகர்களுக்கு வேறு நிறத்தில் அழைப்பிதழ் கொடுக்கப்பட்டிருந்தாலும் அதில் இருக்கை வரிசைகள் குறிக்கப்பட்டிருந்ததை யாருமே பொருட்படுத்தாமல் தானே அதிபதி என்பதாக முதல் வரிசையில் உட்கார்ந்ததால் எங்கள் புரவலர்களும் நிற்க வேண்டிய சூழ்நிலைக்கு உள்ளானார்கள். ஒரு நிகழ்ச்சி நடக்கப் பொருளாதாரம் மிகவும் முக்கியமானது. அந்தப் பொருளை தந்து உதவிய புரவலர்களுக்கு முதல் வரிசையை தந்து கவுரவிப்பதுதானே நியாயம்? அந்த வகையான மரியாதையைக் கூட செய்ய முடியாமலாகிவிட்டது சிலரின் ஒத்துழைப்பில்லாமல் போனதால். தன்னார்வக் குழு அமைத்து இருக்கை சரிப்பார்த்து அமர வைக்க வேண்டிய சிலரே தம் அறை நண்பர்களை முன்னிருக்கையில் உட்கார வைத்து வேடிக்கை பார்த்த நிகழ்வு கூட நம் விழாவில்தான் முதன்முறையாக நடந்திருக்கும் என்று நினைக்கிறேன். எப்படித்தான் நம் மக்களால் இப்படி இருக்க முடிகிறது என்று யோசிக்கக் கூட முடியவில்லை.

நாம் ஒரு விழாவிற்குப் போவோம் எவ்வளவு பெரிய சிறப்பு விருந்தினர் வந்திருந்தாலும் மேடையில் அவர் வரும்போது பார்த்துக் கொள்வோமே தவிர எப்படியாவது முந்தியடித்துக் கொண்டு மேடையேறி அவர் அருகே நின்று ஒரு புகைப்படம் எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும் என்று தோன்றியதே இல்லை. நான் என்னைப் போலவே மற்றவர்களையும் எதிர்பார்க்க முடியாதுதான். ஆனால் சில அமைப்பின் தலைமைப் பொறுப்பில் இருப்பவர்களே பின் வழியாக மேடைக்கு வந்து பிரபலங்களுடன் புகைப்படம் எடுத்துக் கொள்ளும் அளவுக்கு நம்மவர்கள் மேடை நிர்வாகத்தைச் சரியாக கவனித்துள்ளார்கள். மேடையில் விலை மதிப்புள்ள பொருட்களிருக்கும் அது தவறுதலாக களவுப் போய்விட்டால் யாரைச் சந்தேகிப்பது? இந்த பொது அறிவு கூட இல்லாமல் எப்படித்தான் சிலரால் செயல்பட முடிகிறதென்றே புரியவில்லை. நிர்வாகப் பொறுப்பில் உள்ளவர்களை அணுகி உத்தரவு கேட்டல்லவா பின் மேடைக்கு வர வேண்டும்? யார் கொடுத்தார்களோ இவர்களுக்கு அந்த தைரியத்தை.

இவர்கள் இப்படியென்றால் விழாவிற்கு ஒரு வாரத்திலிருந்து ஏன் விழாநாளன்று கூட நுழைவுச் சீட்டுக் கேட்டு மிரட்டல்கள். சொன்னால் நம்பமாட்டீர்கள் நுழைவுச்சீட்டு இந்த இடத்தில் கிடைக்கும் பெற்றுக் கொள்ளுங்கள் என்று பலவாறு விளம்பரப்படுத்தி ஒரு வாரத்திற்கு முன்பே நுழைவுச் சீட்டுகள் இலவசமாக விநியோகிக்கப்பட்டு விட்டது. எல்லாம் முடிந்த பிறகு மிகவும் தாமதமாக தனக்கு எப்படியும் கிடைத்துவிடுமென்ற எண்ணத்தில் வாங்காமல் விட்டுவிட்டு நான் இன்னார், நான் இந்த நிறுவனத்தின் மேலாளர் ’எனக்கு நுழைவுச்சீட்டு தராமல் எப்படி விழா நடக்க முடியும்’ என்ற தொனியில் மிரட்டல்களையும் பொறுத்துக் கொண்டோம். தெரியாதவர்களிடமும் இனிமையாகப் பேசி நுழைவுச்சீட்டு முடிந்துவிட்டது என்று சொன்னாலும் மற்றவர்களின் சூழ்நிலையோ பிரச்சனையோ அறியாமல் அதட்டுவதும், ’என்ன முகத்தில் அறைந்தாற் போல் தொலைப்பேசியை அவர் துண்டிக்கிறார் நான் யார் தெரியுமா?’ என்ற வண்ணம் புகார் எழுப்பியவர்களையும் இந்த இடத்தில் நினைவுகூராமல் இருக்க முடியவில்லை. விழா நடப்பதே இவர்களைக் கொண்டு நிறுத்தத்தான் என்று எப்படி இவர்களால் நம்பமுடிகிறது. இந்த ஆதிக்கப் போக்கோடு இருப்பவர்கள் எப்போதுதான் மாறுவார்கள்?

இதாவது பரவாயில்லை. கட்டுப்பாடு என்ற விசயம் மருந்துக்குக் கூட நம் மக்களிடையேயில்லை. அரங்கிற்குள் தண்ணீரோ பிற தின்பண்டங்களோ கொண்டு வரக்கூடதென்று அழைப்பிதழில் அச்சிட்டிருந்தும் ஏமாற்றி எடுத்துச் செல்வதை சாமர்த்தியமாகவே நினைக்கிறார்கள் அவர்கள். நிகழ்ச்சி முடிந்ததும் அரங்கம் முழுக்க தண்ணீர் பாட்டில்கள். மீண்டும் ஒரு தமிழ் நிகழ்ச்சிக்கு அரங்கத்தை வழங்க நிர்வாகம் யோசிக்காமல் என்ன செய்யும்? வெளியில் உணவகத்திலும் கூட இதே நிலைதான். ஆயிரம் குப்பைக் கூடைகள் வைத்திருந்தும் தரை முழுக்க தேநீர் கோப்பைகளை விசிறியடித்து நமது பண்பாட்டைக் காப்பாற்றினார்கள் தமிழர்கள். இதனால் எனக்கென்ன நஷ்டம் என்ற நினைப்பிருக்கிறதே தவிர இம்மாதிரியான விழாக்களை எத்தனை சிரமப்பட்டு நடத்துகிறார்கள் என்பது போன்ற உணர்வு துளியும் இருப்பதாகத் தெரியவில்லை.

எத்தனை மனக் கசப்புகள் இருந்தாலும் ஓய்வில்லாமல் பலவகை விழா வேலையால் உடல் சோர்ந்திருந்தாலும், விழாவின் வெற்றிக் களிப்பிலும் மக்களின் நம்பிக்கையான வார்த்தைகளிலும் பாராட்டுதல்களிலும் கிடைக்கும் உற்சாகம் எல்லாவற்றையும் மறக்கச் செய்து நம்மை புதுப் பொலிவோடு நம்முடைய அடுத்த விழாவை நோக்கி விரையச் செய்கிறது...

இதையும் பாருங்கள்:
http://kusumbuonly.blogspot.com/2010/02/blog-post_23.html

மற்ற படங்களையும் காணொளியையும் பார்க்க எங்கள் முகப்புத்தக பக்கத்தில் இணைந்துக் கொள்ளுங்கள்: http://www.facebook.com/ameeraga.thamiz.mandram

தமிழ் இணையச் செய்தித் தளங்களில் எங்களது செய்தி:

http://sangamamlive.in/index.php?/content/view/7043/1/

http://thatstamil.oneindia.in/art-culture/essays/2010/uae-tamil-mandram-celeberates-10th.html

http://www.tamilsaral.com/news%3Fid%3D3567.do

http://www.thinnai.com/?module=displaystory&story_id=81002201&format=html

விழா செய்தி ஆங்கிலத்திலும்:

http://www.prlog.org/10544127-10th-anniversary-of-ameeraga-thamiz-mandram-tamil-association.html

http://www.pressreleasepoint.com/ameeraga-thamiz-mandram039s-10th-anniversary-celebration